Miledgevile je grad u saveznoj američkoj državi Džordžija i mesto koje odiše istorijskim šarmom, pregršt zelenila, obližnjim jezerom Sinkler i rekom Ocone.
Međutim, Milledgevile je poznat i po najvećoj psihijatrijskoj bolnici na svetu, koja danas izgleda kao mali grad duhova.
Napuštene prostorije, zahrđali uređaji i neobično groblje koje stvara jeziv ugođaj koji privlači obožavatelje mračnog turizma.
Bodljikava žica i zapušteni hodnici bude znatiželju o tajnama koje skriva propali sanatorijum službenog imena: „Georgia Lunatic, Idiot and Epileptic Asylum“ otvoren 1837. godine.
Na turističkim turama posetioci mogu da saznaju kako je sanatorijum nekad primao i 17 hiljada pacijenata odjednom. Vodič će ispričati i priču o Tilmanu Barnetu, prvom pacijentu koji je preminuo ubrzo nakon što je zakoračio u sanatorijum.
Zbog mentalne bolesti vezali su ga lancima kako ne bi pobegao na putu do bolnice i naterali ga da pešači kilometre.
Izmučen i iscrpljen, Tillman nije dugo živeo. Ali, to je samo jedna u moru jezivih i tužnih priča koje su ispisale prošlost ove bolnice.
Na hiljade Amerikanaca se lečilo ovde, često protiv svoje volje, često i bez dokaza da su mentalno oboleli.
Roditelji su plašili svoju decu ovom psihijatrijskom ustanovom, tako što su im pričali da će tu završiti ako budu zli, a istovremeno je plašila i odrasle, koji su strahovali od tog mesta.
Lekari su se koristili klasičnim psihijatrijskim metodama tog vremena, od lobotomije do elektrošokova, ali i daleko manje sofisticiranim tehnikama zatvaranja pacijenata u metalne kaveze, prisilnim tuširanjem hladnom ili vrućom vodom.
Do 1950. broj pacijenata je prerastao bolničke kapacitete. Na jednog lekara bilo je dvesta, čak i trista pacijenata koji nisu mogli da dobiju pažnju neophodnu za za oporavak.
Bolnica je počela da se gasi tokom šezdesetih i sedamdesetih godina i jedno vreme je radila kao zatvor, ali tek je 2010. zauvek zatvorila svoja vrata.
