Špela Rozin se na filmu se prvi put pojavila sa samo 15 godina i od tada je glumila u 44 dugometražna filma od kojih je dobar broj snimila u Italiji. Tih 1960-ih godina su bili popularni tzv. peplum filmovi - istorijski igrani filmovi s radnjom smeštenom u grčko-rimski svet, odnosno Evropu i Mediteran, a producirale su ih uglavnom italijanske filmske kompanije.
Već 1970-ih Špela Rozin se vraća u nekadašnju Jugoslaviju, gde je ostvarila uloge u nekim antologijskim YU filmovima kao što su: Bitka na Neretvi, Miris dunja, Žena sa krajolikom ...
U braku je sa poznatim slikarom Ismarom Mujezinovićem. Početkom devedesetih iz Sarajeva su preselili u Ljubljanu, a danas najviše borave u mestu Lovrečica blizu Umaga.
Privlačnost i prirodnost pred kamerama donosli su joj mnoge angažmane. Naročito se istakla u filmu Čudna devojka (1962) Jovana Živanovića, po romanu Grozdane Olujić, tumačeći lik koji je u ono vreme procenjivan kao prototip "moderne gradske devojke", koja bije bitku sa sopstvenom hirovitošću i tegobama svojih ljubavi.
Već od kraja šezdesetih dobija sve manje ponuda, ali ostavlja utisak da nema većih ambicija. Povremeno glumi na televiziji (npr. Žena sa krajolikom 1975). Početkom devedesetih prestaje da se bavi glumom.
Na snimanju filma "19 devojaka i mornar" u Ljubljani upoznala je mladog scenografa i slikara Ismara Mujezinovića, za koga se udala 1972. godine. Kada su Ismara pozvali da pomogne u osnivanju sarajevske Akademije likovnih umetnosti on to nije mogao da odbije, pa se Špela sa mužem preselila u Sarajevo, gde je i prestala njena filmska karijera. A imala je tada samo 25 godina. Radila je samo neke spotove za TV i reklamne filmove ali uglavnom je živela od izdavanja nekretnina. Poslednjih godina živi na relaciji Ljubljana - Sarajevo - Zagreb, zavisno od posla njenog muža. Šezdesetih je bila u vezi sa režiserom Stoletom Jankovićem.
Najuspješnija i, prema mnogimа, najlepša slovenačka glumica svih vremena, Špela Rozin, rođena u Ljubljani 1943. godine, je slovenačka glumica poznata po mnogim ulogama u jugoslavenskim filmovima 1960-ih, 70-ih i 80-ih godina. U Italiji je snimila više filmova; komedije, kriminalističke filmove, avanturističke, vesterne, peplume i filmove inih žanrova. Dobitnica je nekoliko nagrada: Gran Simpatico septembra 1969. za film Slatke noći snimljenog 1966, u kojem joj je partner Vitorio Gasman; nagradu kritike 1970. za glavnu ulogu u Salernovom filmu Izbor. U Italiji je proglašena i najboljom stranom glumicom. Glumila je i u američkim i poljskim filmovima. Ali o njoj je malo poznato iz tog inostranog perioda, možda zato što je koristila različita umetnička imena.
Za jedne novine, pričala je o svojim počecima u Italiji: pozvala je prijateljica Irena Prosen i rekla da se može lako naći posao u tamošnjim filmskim studijima. "Otišla sam i bila sam srećna tamo, ali ni danas mi nije jasno kako sam se upustila u takvu bezglavu avanturu", izjavila je Špela u tom intervjuu.
Stigla je u Rim i obrela se u jednoj glumačkoj agenciji. Iako nisu čuli za nju ali su bili fascinirani njenim izgledom. Iznajmljeni fotograf napravio joj je prve snimke u čuvenoj vili Borghese i odmah je dobila ulogu u spektaklu "Mačist protiv protiv lovitelja ljudskih glava".
Tokom sedamdesetih godina, istorijski filmovi su često snimani u Italiji, a prelepa slovenačka glumica je lako ispunjavala želje lokalnih filmskih stvaraoca. Njena lepota je savršeno odgovarala u kadrovima drevnog Rima ili kao nežna protivteža grubim kaubojcima u špageti vesternima.
Tako je sretala i tada anonimnog Klint Istvuda, u filmovima, u kojima je igrala glavne uloge on je statirao. Morala ja da nauči da jaše konja, da puca iz pištolja, da barata lukom i strelom, pa čak i kaskadersko skakanje s konja na konja. Godine 1969. Špela je snimila poslednji film u Italiji Robin Hud, u kojem je imala glavnu ulogu princezu Marijan.
Slava koja ju je pratila pre više od četrdeset godina vidi se i na naslovnoj strani najpopularnijeg turskog magazina Hajat, koji je sada dostupan na internetu, gde Špela pozira u žutom bikiniju u bazenu neke vile. Na slici je potpisana Sheila Rosin. To je njeno umetničko ime s kojim se predstavljala u filmskom svetu, ponekad i kao Sheyla, vrlo retko kao Špela.
O njenoj slavi svedoči i najpoznatiji filmski sajt, gde se mogu videti svi njeni filmovi koje je snimala kao Sheila ili Sheyla. Špela je uglavnom bila u glavnim ulogama, što potvrđuje arhivska zbirka plakata. Usput, ona je bio veliki protivnik razgolićavanja na filmskom platnu, tako da ima vrlo malo erotskih scena, za razliku od njenih konkurenatkinja iz Jugoslavije, Bebe Lončar i Marije Bakse.
Ona je takođe pozirala najvećem italijanskom fotografu, sada pokojnom Benečanu Luiđiju, koji je fotografisao i Sofiju Loren, a Špelina slika je i deo njegove izložbe. Njegovi radovi i danas se prodaju, po prilično visokoj ceni.
Proputovala je celi svet, bila na svim kontinentima, govori osam jezika. Dok je bila u Italiji pravila je i intervjue sa poznatim glumcima za beogradske listove i tako upoznala Đinu Lolobriđidu, Alberta Sordija i druge.
Špela danas ima 78 godina, ali vreme nije izbrisalo njenu lepotu. U braku je je slikarom Ismarom Mujezinovićem, sa kojim ima i sina, poznatog slovenačkog modnog dizajnera. Ismar je sin čuvenog jugoslovenskog slikara Ismeta i majke Marije, Slavonke. Ismet je bio i jedan od najpoznatijih Titovih slikara, ali je uvek ostao veran svojoj rodnoj Tuzli. Ismar je živeo u Sarajevu pre rata sa Špelom, ranih devedesetih su se preselili u Ljubljanu, ali većinu svog vremena provode u Lovrečici kod Umaga.
Špela Rozin je debitovala 1958. u kratkom filmu On, a godinu dana kasnije glumila je u filmu Dobar stari klavir. Njena karijera je nastavljena neprekidno do 1991. godine, sa većinom od 44 uloge u stranim i koprodukcijskim filmovima. Pre 11 godina ona je stupilu pred kameru režisera Janeza Lapineeta, u filmu Lični prtljag, za koji je dobila specijalnu nagradu za filmsko ostvarenje na Festivalu slovenskega filma u Portorožu.
