1. S verom u Boga
Nemi film Mihajla Al. Popovića iz 1932, o stradanju srpske porodice u Velikom ratu nije prikazivan u komunističkoj Jugoslaviji.
Pojedini delovi filma su sačuvani i, kad ih danas gledamo, uveravamo se da je to bio zaista dobar film. Restaurisan je 1988. godine, kada je s velikim uspehom prikazan na festivalu u Pordenoneu. Reditelj je kasnije objasnio da je ideju za ovo delo dobio kad je video ratnog vojnog invalida sa ordenom kako prosi: Glavni junak, muž i otac porodice, odlazi u rat, gde biva ranjen, a ženu siluju i ubijaju okupatori. Deda uspe da spase tek rođenog unuka, a kad se junak vrati iz rata kao invalid, sačekaju ga četvorogodišnji sin i komšinica koja ga je odgajila.
2. Grad
Omnibus reditelja Živojina Pavlovića, Kokana Rakonjca i Marka Bapca iz 1963, jedini je sudski zabranjen film u bivšoj SFRJ. Reč je o tri odvojene gradske priče, dosta turobne. U prvoj je prikazan muškarac koji bezuspešno traga za smislom života i nesposoban je za pravu ljubav. On se upušta u seksualni odnos sa ženom koju sreće, ali za njega je to samo fizički čin, bez trunke emocija, posle kojeg ostaje ponovo usamljen.
U obrazloženju sudske zabrane sadržaj druge priče ovako je predstavljen: „Druga priča ‚Srce‘ prikazuje jednog lječnika (filmu je suđeno u Sarajevu, otud ijekavica – prim. nov.) koji otpraća iz svog stana prostitutku, nakon čega posmatra sebe u ogledalu, naziva sebe budalom, govoreći da treba da se opere. U međuvremenu na ulici, kraj izloga, prikazuje jednog imbecilnog mladića, reklo bi se homoseksualca, koga žene ne interesuju i koji nakon hodanja po ulici dolazi kod doktora u stan pitajući ga kako mu se sviđa njegov novi džemper jer je to uvoz iz Italije. Istovremeno se na trećoj strani prikazuje jedan čovjek osrednjih godina s naočarima koji hoda ulicom teško dišući, da bi na kraju ušao u jedno dvorište puno radijatora, uz jedan od kojih sjeda, povijajući se i dahćući tako da se vidi da taj čovjek boluje od srca.“ (Ovaj citat i citati o drugim filmovima u tekstu, ako nije drugačije navedeno, pozajmljeni su iz knjige Bogdana Tirnanića „Crni talas“.)
Komunistima su svakako smetali i prostitutka, i homoseksualac, i što je džemper iz Italije lepši od našeg, a smetao im je i srčani bolesnik, za kojeg se ispostavlja da je bio kapitalista, a sada je direktor jednog socijalističkog preduzeća, koji je bolest zaradio služeći komunistima.
U trećoj priči grupa siledžija ispod nadvožnjaka u predgrađu Beograda ubija ratnog invalida, dakle partizana. Pravosnažnom sudskom odlukom bilo je naloženo spaljivanje ovog filma, ali je originalni materijal sačuvan i danas se čuva u Kinoteci.
3. Jutro
Scenario i režiju radili su Mladomir Puriša Ðorđević. Uloge tumačili: Ljubiša Samardžić, Neda Arnerić, Milena Dravić, Mija Aleksić, Ljuba Tadić i Faruk Begoli. Dobitnik je Srebrne arene u Puli i dve zlatne: za režiju i za scenario. Na festivalu u Veneciji glumac Ljubiša Samardžić osvojio je Pehar Volpi, nagradu za najbolju ulogu.
Glavni junak – partizanski poručnik – ulazi u oslobođeni Čačak. U životu ga zanimaju samo dve stvari – žene i fudbal. Oko njega je mnogo živopisnih likova i vreva: u danima ni rata ni mira streljaju se saradnici okupatora, lete glave… Nad jednom partizankom treba izvršiti smrtnu kaznu, pa pred nju izvode naoružanog zarobljenog Nemca kako bi u času umiranja imala iluziju da je stradala od neprijateljskog metka.
Uprkos nagradama, kritike su bile gnevne. Međutim, u odbranu filma stali su neki mlađi filmski reditelji, ali i pisac Branko Ćopić: „Svak je imao svoje jutro slobode, a mnoga od njih bila su krvavija i tragičnija od Purišinog… Mnoge čistunce vređa lik partizanskog poručnika Smokija (nadimak Ljubiše Samardžića – prim. nov.) koji samo misli na “onu stvar”… Ipak, živjeće ovaj narod uprkos nekim sucima koji ne vole onu stvar.“
Sudbinu filma rešio je jedan od najviših komunističkih funkcionera ondašnje Jugoslavije Veljko Vlahović kada ga je podržao u jednoj javnoj raspravi. Od tada se „Jutro“ povremeno prikazivalo na televiziji.
4. Rani radovi
Filmu novosadskog reditelja Želimira Žilnika suđeno je zbog „uznemiravanja jugoslovenske javnosti“, sudija je odbio da film zabrani i doneo oslobađajuću presudu, ali „Rani radovi“ godinama posle toga nigde u Jugoslaviji nisu prikazivani. U isto vreme film je imao projekcije u svetu i na Berlinskom međunarodnom festivalu 1969. godine osvojio je glavnu nagradu – Zlatnog medveda.
Glavni junaci filma, tri mladića i devojka Jugoslava, u vreme dok u Beogradu traju studentske demonstracije 1968. godine, napuštaju svoje domove i u „spačeku“ putuju po Jugoslaviji tražeći mesto gde postoji pravi socijalizam i gde u društvu vlada iskrenost. Na tom putu sreću se s primitivizmom i bedom, hapse ih i oni shvataju sopstvenu nemoć. Frustrirani što ne mogu da izvedu revoluciju, mladići odlučuju da ubiju Jugoslavu, koja je svedok njihove nemoći. Pucaju u nju, prekrivaju je zastavom Komunističke partije, pale njeno telo i od cele njihove akcije ostaje samo stub crnog dima koji se diže u nebo. U vreme snimanja filma tumač glavne ženske uloge, Milja Vujanović, bila je mis Srbije i iza sebe je imala već nekoliko uloga u kojima se svlačila.
Film je izvučen iz bunkera 1982. godine. Sudija koji je 1969. odbio da ga zabrani nikada posle toga nije napredovao u karijeri.
5. Plastični Isus
Zbog poređenja maršala Tita s Hitlerom i ismevanja ovaj film je odmah stavljen u bunker, a autor je osuđen na zatvor. Plastični Isus je diplomski rad Lazara Stojanovića na beogradskom Fakultetu dramskih umetnosti iz 1971.
Glavni junak je Zagrepčanin Tom, koji živi u Beogradu bez novca i bez zaposlenja, i pokušava da se bavi filmom. Izdržavaju ga ljubavnice. On ne veruje ni u koga i ni u šta, najmanje u komunizam. Kad ga napusti ljubavnica, šašava Amerikanka, Tom započinje vezu sa ženom čiji je muž u inostranstvu. A kad ga i ona ostavi i izbaci iz stana, useljava se kod sestre njenog muža, koja ga na kraju filma ubija.
Zanimljivo je da je reditelj u filmu iskoristio i autentični snimak s venčanja Ljubiše Ristića, koji je kasnije, dok je film bio u sudskom arhivu, nestao. Očevi i mlade i mladoženje, snimljeni na svadbi, bili su generali JNA, a među gostima su bili i mnogi drugi visoki vojni funkcioneri…
Komunističkoj vlasti posebno je zasmetao deo filma u kojem su paralelno izmontirani snimak sa studentskih demonstracija iz 1968. godine, kada milicija brutalno tuče studente u Beogradu, i kada Tom čita jedan Titov govor. Taj nesklad između Maršalove propagande i Maršalove milicije, koja nasrće na omladinu, Tom prati ciničnim smehom.
Zabranjene teme tada su bile i homoseksualnost i česta promena seksualnih partnera. Takođe, to je prvi jugoslovenski film u kome se pojavljuje go muškarac.
Film je javno prikazan posle pada komunizma, dvadeset godina nakon što je snimljen. Na festivalu u Montrealu 1991. godine dobio je Nagradu međunarodnog žirija i kritike.
6. Uloga moje porodice u svjetskoj revoluciji – Zbog oštre kritike režima i iščašenog smisla za humor,Josip Broz je odbio da gleda ovaj film iako ga je dobio na poklon. Režirao ga je Bahrudin Bato Čengić 1971, a snimljen je prema knjizi Bore Ćosića. Ovo delo je otvoreno kritički nastrojeno prema režimu i njegove slabosti tretira sa ličnim, iščašenim smislom za humor.
Kritičar, pisac i rođeni brat Veljka Bulajića Stevan o filmu piše:
„Tu se, na primer, u sklopu jedne vulgarne i krajnje primitivne rediteljske koncepcije mogu videti scene u kojima, paralelno sa scenama oslobođenja Beograda od strane partizanskih i sovjetskih jedinica, građani jedan drugom zavlače klistire u zadnjice ili histerične partizanke mašinkama ubijaju devojke na ulicama, ili komesar siluje izvesnu otmenu građanku u kadi za kupanje, ili – kao vrhunac te skitske, seljačke i neljudske najezde crvenih hordi – jedna raspomamljena partizanka koja je “četiri godine gladovala od onih stvari” siluje maloletnog buržujčića, pa, dok se mališa grči i nateže ispod tog ženskog komunističkog Raspućina, preko partizankinog izobličenog lica ide muzika i tekst naše partizanske pesme “Bolna leži partizanka Mara…“
Možda više od ostalih, tadašnjim komunističkim vlastima pritisak je digla ova scena: u tek oslobođenom Beogradu partizanski komesar u buržujski salon unosi Staljinovu glavu napravljenu od marcipana. On naređuje okupljenima da jedu „Staljinov mozak“. Predratni buržuji, komunistički agitatori, omladinci i komunisti sede oko stola i kašikama zahvataju i jedu mozak iz Staljinove glave!
7. WR – misterije organizma
Mnogi kriticari smatraju „Misterije organizma“ Dušana Makavejeva najboljim domacim filmom svih vremena. Sniman je u SAD i Jugoslaviji izmedu 1968. do 1971. godine. U Americi je snimljen dokumentarni deo filma, posvecen uceniku Sigmunda Frojda, Vilhelmu Rajhu (Wilhelm Reich, otuda WR u naslovu filma), cije su knjige odlukom americkog suda iz 1954. spaljene na lomaci. Rajh se bavio psihoanalizom i seksologijom.
U igranom delu filma, koji se preplice s dokumentarnim, mlada jugoslovenska komunistkinja Milena, sledeci Rajhove ideje, pokušava da ubedi okolinu da, uz klasnu, treba izvesti i seksualnu revoluciju. Ona se zaljubljuje u ruskog klizaca Vladimira Iljica, i ta ce joj ljubav doći glave. U isto vreme njena drugarica Jagoda praktikuje slobodnu ljubav i menjanje partnera.
Njih troje raspravljaju da li čovek može da bude srećan u nesretnom društvu, a pijani radnik, u tumačenjuZorana Radmilovića, stalno im upada u rec. Na kraju filma Rus klizac, šampion u pravolinijskom klizanju, klizaljkom odseca glavu Mileni.
Takve scene seksa i direktne političke izjave nisu do tada viđene u nekom jugoslovenskom filmu. Film je podigao veliku buru u jugoslovenskoj javnosti, ali i dobio odlične ocene na svetskim festivalima.
Magazin Fleš zabranjen je zbog reportaže sa snimanja „Misterija“ jer se na jednoj od fotografija „vidi naga žena ispred zida na kojem se nalazi plakat s figurom Lenjina, a ispod plakata druga neodevena žena drži fotografiju Hitlera“. Film je u Jugoslaviji prvi put javno prikazan 1988. u Ljubljani, pa u Zagrebu, i na kraju u Beogradu. Nikada nije ušao u komercijalnu distribuciju.
