Simon Ernestin Lusi Mari Bertrand de Bovoar rođena je 9. januara 1908. godine u Parizu. Bila je najstarije dete u buržujskoj porodici, a majka Fransois odgajala ju je u strogom katoličkom duhu.
Duboko religiozna Simon u detinjstvu je čak je razmišljala i o odlasku u samostan, ali s 14 godina doživela je krizu vere. Negirala je postojanje Boga, odbacila veru i proglasila se ateistom. U tom trenutku započinje njeno istraživanje filozofske literature i prva preispitivanja ljudske egzistencije.
Nakon studija matematike na Katoličkom univerzitetu u Parizu i studija književnosti i jezika na Institutu Santa Marija, upisala je filozofiju na slavnoj pariskoj Sorboni.
Nakon diplome dolazila je na predavanja u cenjenu parisku visoku školu École Normale Supérieure, u želji da položi težak postdiplomski ispit iz filozofije. To joj je naposletku pošlo za rukom i nakon polaganja ispita postala je najmlađa profesorka filozofije u Francuskoj.
U tom periodu upoznala je muškarca s kojim će ostvariti najvažniju emotivnu i profesionalnu vezu u svom životu.
Žan Pol Sartr i nekonvencionalna ljubav
Među muškim kolegama na studijama stvorila se mala i elitna ekipa sastavljena od Žan Pol Sartrea, Renea Mahea i Paula Nizana.
Impresioniran njezinim znanjem, Sartr je poželeo da je upozna. S druge strane, Simon je dugo želela da postane deo njegovog intelektualnog kruga pa je odmah pristala na zajedničko učenje.
Ubrzo su započeli i intimnu vezu, ali ona nikako nije ličila na uobičajen ljubavni odnos. Bovoar je odbila Sartrovu prosidbu nakon čega su osmislili vrlo liberalnu i otvorenu vezu. Iako su bili zajedno sve do njegove smrti, nikada nisu zajedno živeli niti imali dece, a jedno drugome dali su slobodu upuštanja u ljubavne odnose s drugim osobama.
Uoči Drugog svetskog rata radila je kao profesorka književnosti i filozofije u Rouenu gde je pisala roman "Gošća". Nakon okupacije Pariza i formiranja Višijevske Vlade dobija otkaz u školi i postaje politički aktivna kao član Francuskog pokreta otpora.
Tokom okupacije 1943. godine objavljeno je njeno prvo književno delo, spomenuti roman "Gošća". Rat je obeležio i njeno stvaralaštvo pa je od 1941. do 1943. godine pisala roman "Krv drugih" koji se smatra jednim od najvažnijih egzistencijalnih romana Francuskog pokreta otpora. Nakon toga napisala je i svoj prvi filozofski esej Pyrrhus et Cinéas, a u tom razdoblju koje je sama nazvala moralnim periodom svog stvaralaštva nastao je i roman "Svi ljudi su smrtni" i drama "Beskorisna usta".
Međutim, sva ta dela ostaće u senci onog koje ju je pretvorilo u jednu od najvećih feminističkih ikona modernog doba.
"Drugi pol" - knjiga koja je promenila percepciju o ulozi žena u društvu
Kada je 1949. godine izdala dvodelni opus pod nazivom "Drugi pol", radikalnu i revolucionarnu kritiku patrijarhata i ženine uloge u društvu, uzburkala je duhove širom sveta.
Vatikan je njeno delo uvrstio u svoj Indeks zabranjenih knjiga tj. popis knjiga zabranjenih za čitanje koji je ukinut tek 1966. godine.
Jedna od glavnih teza opusa nastala je na stavu da su žene podvrgnute dugovečnoj opresiji i podčinjene muškarcima kroz dodeljivanje uloge muškarčeve "polovine". Bovoar u svom delu ističe da su muškarci kroz istoriju imali priliku da izraze svoju transcendentnost kroz razne oblike delovanja dok su žene bile prisiljene da vode repetitivan i nekreativan život.
Drugi deo opusa Bovoar je započela s legendarnom rečenicom: "Žena se ne rađa, žena se postaje."
Njom Simon započinje svoju borbu protiv mita da se žene rađaju "ženstvene" i spremne da preuzmu sve tradicionalne "ženske" uloge i tvrdi da se takva percepcija ženskog postojanja konstruiše kroz društvenu indoktrinaciju. Zatim opisuje na koje se sve načine žena prisiljava na odustajanje od svog prava na sticanje iskustvenih spoznaja, oduzima im se autentičnost i subjektivnost i pretvaraju se u pasivne osobe podložne potrebama muškaraca.
Na kraju poziva na radikalno preispitivanje uloga žene u društvu. "Drugi pol" prvo je delo koje je na radikalan način istaknulo fundamentalnu važnost jednakosti žena i muškaraca i upravo se zato smatra knjigom koja je udarila temelje savremenom feminističkom pokretu.
Sama Simon je, 1976. godine, u jednom intervjuu odbacila je zasluge za to kazavši kako je većina žena koje su pokrenule drugi talas feminizma u 20. veku u vreme izlaska knjige bilo premlade kako bi ona uticala na njih, ali priznala je da joj je drago što je "Drugi pol" odgojio niz novih feministkinja.
Iako je ona negirala svoj uticaj, njenu važnost najbolje je opisao francuski magazin "Le Nouvel Observateur" 1986. godine nakon smrti revolucionarne književnice i filozofkinje: "Žene, dugujete joj sve!"
