Silvija Plat je rođena u Bostonu 1932. godine. Kao stipendistkinja boravila je na Univerzitetu u Kembridžu. Upoznala se i kasnije udala za istaknutog pesnika Teda Hjuza i nakon što su jedno vreme proveli u Americi, vratili su se u Englesku da tamo žive.
Njena prva zbirka pesama “Kolos” objavljena je 1960. godine, iste godine kada je rođena njena kćerka Frida. Godine 1962. rođen je sin Nikolas i tada je život postao težak i uznemirujući, osim što je mogla da piše pesme koje su kasnije izdate pod nazivom “Prelaženje vode”.
Nakon razlaza sa mužem vratila se u London, gde je sa dvoje male dece živela i pokušavala da radi sasvim sama u oskudno nameštenom stanu tokom jedne od najhladnijih zima u 20. veku.
“Stakleno zvono” objavljeno je pod pseudonimom pre nego što je umrla, februara 1963. godine. U tim poslednjim, hladnim mesecima života, gotovo halucinirajuća kreativnost iz koje su nastale neverovatne pesme objavljene u “Arielu” i nešto kasnije – u zbirci “Zimsko drveće”.
Opsednutost smrću samo je posledica ogromne erotske snage koja se kod ove pesnikinje ispoljava u sva svoja tri vida: erotizmu tela, sakralnom erotizmu i erotizmu srca. Njeno bujanje erotskog, stapanje sa smrću – specifična je stvar koja izdvaja ovu pesnikinju na jedan viši, morbidniji prag.
Najintrigantniji crv se javlja u misteriji ljubavnog trougla Silvija Plat, Tom Hjuz i Azija Vevil
Ted ostavlja Silviju zbog druge žene, goreimenovane Azije, sto na nju, primećujete, ima više nego kobne posledice. Ona izvršava samoubistvo trovanjem plinom, stavivši svoju glavu u rernu.
Šest godina kasnije, Tedova druga žena, pomenuta Azija, oduzima sebi život na identičan način – gde, nažalost, strada i njena četvorogodišnja kćerka.
Šta je nateralo Silviju i Aziju na samoubistvo?
Da li sa smrću ovih dveju žena ima veze njihov muškarac Hjuz?
Da li je, i na koji način, posredovao?
Silvija Plat i Ted Hjuz
Ted je dugo izbegavao da govori o Silvijioj smrti, sve do 1998. godine, kada izlazi njegova zbirka pesama “Rođendanska pisma”, u kojoj je opisao svoj odnos sa njom. Iste godine kada je zbirka objavljenja Ted umire.
“Bolje Uskrsnuće”
Pameti nemam, ni reči ni suza; Srce u meni kao kamen je, Za nade i strahove previše utrnulo je; Gledaj desno, gledaj levo, sama ostajem; Podižem svoje oči zgasnule od tuge; Ne vidim brda večna; Moj život kao opali list je; O, Isuse, oživi me!
Više nego književni, Silvija Plat danas predstavlja sociološki fenomen koji je lako objašnjiv u okvirima filma, pop muzike i drugih medija, ali ne i u književnosti.
“Suparnik”
Kad bi se luna smejala, na tebe bi ličila. Isti utisak ostavljaš Prekrasnog nečeg, al razornog. I ti i ona veliki ste dužnici svetla. Njena O-usta nad svetom tuže; tvoja su prirodna
A prvi ti je dar da sve u kamen pretvoriš. Budim se u mauzoleju; tu si, Lupkaš prstima po mermernom stolu, tražiš cigarete, Pakostan ko žena, al ne tako nervozan, I od želje mreš da nešto bespogovorno laneš.
Luna takođe, svoje podanstvo ponižava. Al danju je smešna. Nezadovoljstva tvoja, s druge strane, Stižu kroz poštanski prorez s redovitošću punom ljubavi, Bela i prazna, rasprostiruća k’o ugljen-monoksid.
Ni dana bez vesti od tebe, Šetaš možda Afrikom, al’ misliš na mene.
Silvija Plat, oduzima sebi život u tridesetoj godini života, ostavljajući dvoje male dece i zbirku novih pesama.
