Mark Rafalo je američki glumac, producent i politički aktivista. Rođen je 22. novembra 1967. godine u gradu Kenoša, u američkoj saveznoj državi Viskonsin. Sa suprugom Sanrajs Kojgni i troje dece živi u Njujorku. Veliku popularnost stekao je glumeći Marvelovog superjunaka Brusa Benera koji pretvarajući se u nepobedivog Hulka postaje deo neobične grupe koja ima zadatak da spase planetu od propasti, piše Biografija.org. Prvu filmsku ulogu Rafalo je dobio 1989. godine u jednoj od epizoda „Si-Bi-Es-ove letnje pozornice“. Uloga u drami „Ovo je naša mladost“ iz 1996. godine mu je donela nominaciju za nezavisnu nagradu „Spirit“. Usledile su uloge u filmovima „Danas 13, sutra 30“ i „Večni sjaj besprekornog uma“ iz 2004. godine, „Zodijak“ iz 2007. godine, te „Ono što te ne ubije“ iz 2008. godine. Dve godine kasnije glumio je u psihološkom trileru „Zatvoreno ostrivo“ , te komediji „Klinci su u redu“ za koju je nominovan za nagrade „SAG“, „BAFTA“ i Oskar u kategoriji „najbolji sporedni glumac“.
Ipak, planetarnu popularnost je stekao glumeći Marvelovog superjunaka Hulka u filmovima „Osvetnici“ iz 2012. godine, „Ajronmen 3“, „Osvetnici: Era Altrona“ iz 2005. godine, Tor: Ragnarok iz 2017. godine, te „Osvetnici: Rat beskaja“ iz 2018. godine.
Producentski debi doživeo je 2014. godine televizijskom dramom „Normalno srce“ koja mu je donela nominaciju za nagradu „Emi“ u kategoriji izvanrednog televizijskog filma. Osim toga, donela mu je brojne druge nagrade i nominacije. Iste godine glumio je Dejva Šulca u filmu „Rvanje s ludilom“ za kojeg je dobio nominaciju za Zlatni globus u kategoriji „najbolji sporedni glumac“. Godinu dana kasnije nominovan je za Zlatni globus u kategoriji „najbolji filmski glumac u mjuziklu i komediji“ i to zahvaljujući odličnoj glumi u filmu „Beskrajni polarni medved“ . Uloga u filmu „Pod lupom“ donela mu je nominaciju za Oskara i BAFTA nagradu za najboljeg glumca.
Mark Rafalo je rođen 1967. godine u gradu Kenoša na jugozapadnoj obali jezera Mičigen. Njegova majka Meri Rouz je bila frizerka i krojačica, a njegov otac Frenk je radio kao moler. Mark ima dve sestre – Tanju i Nikol , dok mu je brat Skot preminuo 2008. godine. Frenk je potomak italijanskih doseljenika, a Meri Roz ima francusko-kanadske korene. Mark je tokom svog školovanja pohađao i katoličku i redovnu školu. Sebe opisuje kao srećno dete iako se tokom detinjstva i mladosti borio sa disleksijom i ADHD poremećajem. Tinejdžerske godine proveo je u Virdžinija Biču na jugoistoku američke savezne države Virdžinije. Tu je završio srednju školu, a nakon toga porodica se prvo preselila u San Dijego, a potom u Los Anđeles. U LA je počeo da uči glumu na „Stela Adler konzervatorijumu“. U tom periodu pisao je, uređivao i glumio u mnogim pozorišnim predstavama, te preživljavao radeći kao konobar.
Godine 1996. dobio je manju ulogu u filmu „Zubar“ , a dve godine kasnije u niskobudžetnoj komediji „Ljudi od zanata“. 1999. godine dobio je ulogu u ratnoj drami „U sedlu s đavolom“. U međuvremenu je upoznao pisca Keneta Lonergana (Kenneth Lonergan) s kojim je započeo saradnju na brojnim projektima. Jedan od njih je bila i predstava „Ovo je naša mladost“. Nakon toga dobio je ulogu u ekranizaciji Lonerganovog romana „Možete da računate na nas“ koja mu je donela nominaciju za Oskara u kategoriji „najbolji sporedni glumac“. Ovom ulogom privukao je pažnju mnogih režisera, te simpatije publike, pa su ga često nazivali „mladim Marlonom Brandom“. Osvojio je i nagradu Asocijacije filmskih kritičara Los Anđelesa, te glavnu nagradu Filmskog festivala u Montrealu, što mu je otvorilo brojna vrata za nove projekte. 2002. godine dobio je glavnu ulogu u romantičnoj drami „XX/XY“, a godinu dana kasnije snimio je dva filma – „Moj život bez mene“ i „Mračne opsesije“ . Godine 2004. svetlo dana je ugledala SF drami „Večni sjaj besprekornog uma“ u kome je Rafalo glumio rame uz rame s Džimom Kerijem , Kejt Vinslet, Kirsten Danst i Elajdžom Vudom. Iste godine se na malim ekranima pojavio kao detektvi koji juri Toma Kruza u napetom trileru „Kolateral“ . Polovinom 2000-ih dobijao je manje-više romantične uloge i to u filmovima „Stjuardese u akciji“ , „Danas 13, sutra 30“, „Kao na nebu“, „Šuška se…“ i drugima. Osim filmova, radio je i pozorišne predstave, a jedna od njih pod nazivom „Awake and Sing!“ donela mu je nominaciju za nagradu „Toni“ u kategoriji „najbolji glumac u predstavi“.
Osim što je poznat po brojnim filmskim ulogama, američka javnost je Marka Rafala upoznala i kao borca za ljudska prava. On je deo pokreta „pro-choice“ koji se zalaže za legalizaciju abortusa. Jednom prilikom je izjavio kako „ne želi da se vrati vreme kada su žene morale da pređu čitavu zemlju kako bi pod okriljem noći u nekom jefitnom hotelu izvršile abortus“. Osim toga, zalaže se za plava LGBTQ populacije iako su ga pojedinici kritikovali kada je radeći kao ekskluzivni producent u filmu „Anything“ odbio transrodnog kaskadera Meta Bomera . Javno je tvrdio da je Zika virus koji je poharao deo Brazila proizveden u britanskoj biohemijskoj kompaniji i namerno pušten kako bi istrebio komarce. Rafalo je jedan od strastvenih boraca za očuvanje životne sredine. Zajedno sa profesorom Markom Jakobsonom, filmašem Markom Krapelsom i aktivistom Džošom Foksom osnovao je organizaciju „The Solutions Project“ koja podstiče upotrebu solarne energije i energije vetra.
Godine 2014. usprotivio se sukobima Izraelaca i Palestinaca u pojasu Gaze, napominjući da je Izrael porušio bolnicu i pobio svo osoblje i pacijente u mestu El-Vafa. Nakon što su ga iskritikovali kako brani Palestince, odgovorio je da se izvinjava što smatra da rušenje bolnica nije prihvatljiva stvar. Kritičari su otišli korak dalje pa su ga optužili za antisemitizam, ali on je umeo da odgovor: Saosećanje s poginulima u Gazi ne čini me antisemitistom, mrziteljem Izraela niti pobornikom Hamasa, čini me čovekom“. Mark Rafalo je od juna 2000. godine u braku sa Sanrajs Kojgni. 2001. godine dobili su sina Kina, 2005. godine ćerku Belu Noće, a 2007. godine drugu ćerku Odet. Sa porodicom živi na Menhetnu u Njujorku.
U decembru 2008. godine njegov brat Skot je upucan u glavu u svom stanu na Beverli Hilsu. Preminuo je nedelju dana kasnije, a šta se zapravo te noći desilo nikad nije rasvetljeno.
Nakon završetka snimanja filma „Poslednji zamak“ 2011. godine, Rafalu je dijagnostikovan tumor na mozgu. Ubrzo je operisan, te je neko vreme njegovo lice bilo delimično paralisano. Oporavio se od paralize, ali je tumor ostavio posledice, pa je glumac potpuno gluv na levo uvo.
