O prvim godinama vladavine Sulejmana Veličanstvenog već smo pisali. Osim teritorijalnog širenja, obeležio ih je odnos s jednim bivšim robom. Reč je o Ibrahim-paši Paržaninu (1493. – 1536.), sinu siromašnog ribara s grčkog otrva Parge, koji je u osmanlijsku državu došao dankom u krvi. Kao dečak izložen je na pijaci robova u Manisi, gde ga je kupila neka bogata udovica.
Pružila mu je dom i vrhunsko obrazovanje: Ibrahim se upoznao s delima grčkih filozofa i arapskih astronoma, svladao niz stranih jezika i postao vešt muzičar. Sulejman ga je upoznao još kao mladić, kad se kao namesnik u Manisi oduševio njegovim virtuoznim sviranjem violine. Postali su bliski prijatelji.
Nakon Sulejmanova sedanju na prestolu, Ibrahim postaje carski sokolar, a potom i uzdanica u vojnim pohodima. Mladić se istaknuo u mnogim bitkama, a nakon pobedonosnog pohoda na Rodos, Sulejman mu daje najviši položaj u osmanlijskoj državi, onaj velikog vezira. Bio je to dokaz velikog poverenja u čoveka kojeg je istinski nazivao bratom.
Veze s carskom porodicom Ibrahim će učvrstiti venčanjem sa Sulejmanovom sestrom, lepom i obrazovanom sultanijom Hatidžom. Posebno blizak odnos uspostavio je sa Sulejmanovim sinom, princem Mustafom, kojeg je podučavao ratničkim veštinama i državničkim poslovima. Ironija sudbine dovest će do toga da obojica tragično skončaju, po naređenju čoveka koji je bio gospodar njihovih života i smrti.
Nije moguće tačno utvrditi u kojoj je meri sultanija Hurem, đavolski lukava žena koja se uzdigla od robinje do sultanove druge supruge, imala udela u smaknuću Ibrahim-paše, ali se zna da je njihov odnos od početka bio obeležen netrpeljivošću. Oboje su se borili za sultanovu naklonost, oboje su želeli da njihova reč bude zadnja i da njihovi ljudi budu postavljeni na visoke položaje. Hurem je, kao voljena sultanova žena, svakako bila u boljem položaju. Svim silama se trudila da ocrni Ibrahima: plašilo ju je njegovo protežiranje Mustafe, sina sultanove prve žene Mahidevran, koji je bio konkurent njenim sinovima za nasleđivanje prestola.
NE PROPUSTITE
Ipak, Ibrahim je delom bio kovač vlastite nesreće. Nakon pohoda na Austriju 1532. godine, okončanog zauzimanjem tvrđave Kiseg, izaslanici Karla V. i Ferdinanda I. Habsburškog došli su u Istanbul kako bi pregovarali o miru. Ibrahim-paša ih je primio u punom sjaju, ističući svoj značaj u vođenju državnih poslova. Hroničari su zabeležili sledeće njegove reči:
"Što ja učinim, dobro je učinjeno. Običnog konjušara mogu postaviti za pašu, mogu po miloj volji deliti zemlje i kraljevstva, a mir i rat su u mojoj ruci".
Do Sulejmanovih ušiju doprle su priče o nadmenosti njegova velikog vezira, ali mu je još duboko verovao.
Stvari su se promenile tekom rata sa Safavidima 1533. godine. Premda je misija završila uspešno, zauzimanjem Bagdada, vojnim se logorom proširila priča da Ibrahim kuje zaveru protiv sultana. Kad je ovaj čuo da mu najbolji prijatelj radi o glavi (a da li je zaista bilo tako, ostaje zagonetka), sudbina Ibrahim-paše bila je zapečaćena. Sulejman je, teška srca, naredio njegovo ubistvo.
Ipak, prijateljska veza još je bila snažna. Sultan je nekoliko večeri proveo u društvu nekadašnjeg štićenika, ostavljajući mu mogućnost da pobegne. Premda Ibrahimova pisma pokazuju da je bio svestan sudbine koja ga čeka, nije se spasio. Ubijen je na današnji dan, 15. marta 1536. godine, kad je došao na večeru sa sultanom. Zadavljen je svilenim gajtanom, što je bio običaj kod pogubljenja visokih službenika. Tako je Makbul (“Miljenik”) postao “Maktul” (“Pogubljenik”).
