Braća Grim su bili nemački književnici, filolozi i folkloristi poznati po prikupljanju i objavljivanju kolekcije narodnih bajki koje su postale poznate kao "Grimmove bajke" ("Grimm's Fairy Tales"). Ova kolekcija je prvi put objavljena 1812. godine, a tokom vremena su dodavane i nove priče.
Bili su pioniri u proučavanju narodne književnosti, a njihove bajke i dalje su popularne širom sveta, često prilagođavane u raznim oblicima, uključujući crtane filmove, pozorišne predstave i knjige za decu.
U istorijskom kontekstu traganja za nemačkim korenima, dva mlada brata, Vilhelm i Jakob Grim, dobili su zadatak da prikupe popularne priče iz različitih regiona koje bi pomogle da podstaknu nacionalni duh.
Poreklo jedne od najpopularnijih knjiga sa pričama za decu u istoriji nalazi se u zbirci pesama nastalim po uzoru na nemačke narodne priče, pisaca Klemensa Brentana i Ahima fon Arnima, koja će se pojaviti u tri toma između 1805. i 1808.
Oni su bili deo romantičarskog kruga Hajdelberga i verni sledbenici teorija Johana Gotfrida Herdera, koji je smatrao da je poezija duša ili duh naroda, pa je bilo neophodno prikupiti ta svedočanstva.
Dva prijatelja su nastojala da povrate blago drevne nemačke popularne poezije, za koje se verovalo da je izgubljena, da ih spasu i vrate ljudima.
Brentano je 1806. pisao iz Hajdelberga svom rođaku, Fridrihu Karlu fon Savinjiju, profesoru Univerziteta u Marburgu, da ga pita da li poznaje nekoga u Kaselu ko bi mogao da svrati u biblioteku i vidi ima li starih pesama koje može da kopira.
Savinji je odmah pomislio na jednog od svojih učenika, 21-godišnjeg mladića po imenu Jakob Grim, koji je prihvatio zadatak zajedno sa godinu dana mlađim bratom Vilhelmom, prenosi Nationalgeographic.rs
Jakob i Vilhelm su bili rodom iz Hanaua, Kneževine Hesen-Kasel. Sa nešto više od deset godina, Jakob i Vilhelm su izgubili oca koji je bio državni službenik, što je njihovu veliku porodicu (ukupno šestoro braće i sestara) gurnulo u ozbiljne finansijske poteškoće.
Samo zahvaljujući podršci jedne tetke koja je živela na dvoru mogli su da nastave studije i presele se u Marburg da studiraju pravo 1802.. Ono što tada nisu mogli ni da zamisle jeste da će tamo otkriti poziv koji će im odrediti život.
Zaista, Brentanova komisija je nagovorila Jakova i Vilhelma Grima da se upuste u sopstveni projekat: da pripreme zbirku popularnih priča kojoj su dali naziv "Priče za decu i dom".
Krajem 1806. ili početkom 1807. braća su već radila na sastavljanju tekstova. U početku su se oslanjali na usmene priče, jer je ovaj postupak obećavao više mogućnosti za postizanje dobrih rezultata, a nisu prestajali da ulažu napore da pronađu i potraže nove pripovedačice, posebno starije žene sa sela.
Ali njihovo pronalaženje i dobijanje toliko željenih priča ponekad je bio zadatak pun poteškoća.
Danas znamo da nisu sve priče braće Grim zasnovane na usmenim pričama. Neke su bile varijante, usmene i pisane, ranije objavljenih zbirki priča.
U svakom slučaju, bilo je više od dvadeset žena koji su doprineli njihovim naporima, ali ona koja je najviše doprinela zbirci bila je, bez sumnje, Dorotea Viman, ćerka hugenotskog imigranta, koji je živeo u blizini grada Kasela.
Mnoge od njih stekle su francusko obrazovanje, bilo zbog hugenotskog porekla, bilo zbog toga što je u to vreme bilo moderno podučavati ćerke iz najuglednijih društvenih slojeva o francuskoj kulturi.
Stoga nije iznenađujuće što su neke od priča koje su ove žene prenosile u stvarnosti bile verzije francuskih bajki, koje su često korišćene kako bi deca naučila jezik susedne zemlje.
Krajem 1812. braća su objavila svoju zbirku zahvaljujući sporazumu koji je Ahim fon Arnim postigao sa berlinskim štamparom. 14. oktobra iste godine Vilhelm Grim je pisao svom bratu: "Priče su nas učinile poznatim širom sveta".
Jedan od razloga za ovaj uspeh leži, možda, u vernosti sa kojom su Grimovi reprodukovali priče, ne dodajući ništa što nije bilo prisutno u originalu.
Braća su sebe smatrala pre svega filolozima, sakupljačima, prenosiocima i čuvarima narodnog blaga, za razliku od svojih prethodnika, koji su vrlo slobodno radili sa svedočanstvima narodne poezije, dajući im jasnu književnu formu, u skladu sa zbirkama italijanskih ili francuskih priča koje su kružile širom Nemačke.
Njihovo najpoznatije delo, "Grimove bajke", sadrži više od 200 narodnih priča, bajki i mitova koje su prikupili tokom dugogodišnjeg istraživanja nemačkih seoskih i ruralnih područja.
(Stil/Nationalgeographic)
NE PROPUSTITE
Bonus video:
