Jovan Nenad bio je jedna od najmističnijih ličnosti istorije Subotice, grada na severu srpske pokrajine Vojvodine. Naime, bio je vođa srpskog pokreta u južnoj Ugarskoj u periodu nakon Mohačke bitke, tokom 1526. i 1527. godine, kada je na širem prostoru Bačke uspostavljena neposredna srpska vlast, koja je obuhvatala i pojedine delove Srema i Banata. Kao vrhovni vođa srpskog narodnog pokreta na tim prostorima, Jovan Nenad je bio nazivan i srpskim carem, pa je kao takav ostao upamćen i u srpskom narodnom predanju, a njegova kratkotrajna država je po tome nazivana i srpskim carstvom. Nakon pogibije Jovana Nenada, njegova država se raspala pod udarcima Ugara i Turaka.
Poznatiji po nadimku "Crni"
U istoriji najpoznatiji kao Jovan Nenad, nazivan je i Crni, zbog jedne crne linije koju je imao na telu od desne strane čela do desnog stopala. Po nekim mišljenjima poreklom je iz roda Crnojevića koji su se doselili u Pomorišje. Na mađarskom jeziku je poznat kao Fekete Iván ili Fekete Jován, Fekete Ember, Cserni Jován, Csernajevics Iván.
„Prvi put sam Gradki muzej u Subotici posetio kao đak drugog razreda osnovne škole. Ugledao sam bio odrubljenu glava u belom mermeru, koja je od 1927. do 1941. stajala na spomeniku Jovanu Nenadu. To je bio prvi put da čujem za njega i bio sam fasciniran, a kasnije sam istraživao i čuo razne priče: da je bio 'car' sa sedištem u Subotici, da se borio protiv Turaka i da je imao crni beleg duž celog tela, od noge do glave. Bila je to neka priča sa malo podataka i mnogo mitova, poput onih koje ljudi pričaju o Boju na Kosovu ili Milošu Obiliću", priseća se turistički vodič Zoran Korać za BBC na srpskom.
Razdvajanje mita od istine o Jovanu Nenadu
Razdvajanje mita od istine o Jovanu Nenadu, čiji je spomenik i danas na centralnom trgu u Subotici, dugo je mučilo i Borisa Stojkovskog, istoričara i vanrednog profesora Filozofskog fakulteta u Novom Sadu, koji njegov lik istražuje od 2006. godine.
„Crni čovek", kako ga opisuje istoriografija širom Evrope, živeo je u 16. veku, predvodio je vojsku od oko 12.000 ljudi i nešto manje od godinu dana vladao je teritorijama Ugarskog carstva u oblastima današnje Vojvodine, Mađarske i Rumunije, kaže Stojkovski, autor knjige „Car Jovan Nenad" i nastavlja:
„O njemu ne znamo gotovo ništa, osim o periodu između oktobra 1526. i kasnog leta 1527, kada je vladao ovom teritorijom. Izvori svedoče da je bio pre svega vojnik srpskog porekla, karakterisao ga je hrišćanski misticizam, neku vrstu prestonice ili rezidencije imao je u Subotici i nazivao se carom, iako naravno nije mogao da bude pravi krunisani car u okviru tadašnje Ugarske", navodi Stojkovski.
Kada se prvi put pominje ime Jovana Nenanda?
Jovan Nenad se prvi put u istorijskim podacima pojavljuje sa saborom ugarskih velikaša u Tokaju (danas gradu u Mađarskoj), neposredno posle Mohačke bitke, u kojoj su ugarske trupe doživele težak poraz od Turaka 1526. godine.
Junak rođen u Lipovi, mestu u današnjoj Rumuniji, tada se sa njegovim trupama zakleo na vernost Jovanu Zapolji, jednom od kandidata za ugarski presto, o čemu piše Đorđe Sremac, hroničar koji je tokom 16. veka bio u Zapoljinoj službi.
Ugarska je tada bila u „potpunom rasulu", a vojska Jovana Nenada „mogla je da broji do 10.000 pešadinaca i 2.000 hiljade konjanika" i interesovala je mnoge u toj državi i širom Evrope, napominje Stojkovski.
Bio harizmatičan
Sremac beleži i da je Jovan Nenad bio harizmatična ličnost kojoj su ljudi „priticali kao novom proroku".
Njegov bliski saradnik Fabijan Literat širio je „ideologiju obavijenu hrišćanskim misticizmom", ambiciju da protera Turke iz Evrope i brojne mitove o njemu, kaže Stojkovski.
„Tako beleške habzburških pisaca iz poznog 16. veka navode da je imao dugačku, crnu liniju, koja se protezala od glave sve do noge desnom stranom tela, što je doprinelo njegovom oreolu mistika", ukazuje istoričar.
„Španci za njega kažu 'Juan Negro', Francuzi 'le noir', na latinskom je opisan kao 'homo niger', italijanski izvori ga nazivaju 'il nero', a nemački 'Schwartze Mann'," ističe.
Ne zna se sa sigurnošću tačan datum rođenja
Istoriografija nije dokazala datum rođenja Jovana Nenada, ali je Literat je pominjao 1492. godinu, kada se po srednjovekovnom verovanju očekivala apokalipsa.
„Tu je i naslanjanje na legendu o poslednjem vizantijskom caru, koji će se vratiti i osloboditi zemlju od Turaka. Sva ova verovanja su Jovan Nenad i Literat dobro koristili", kaže Stojkovski.
Ti mitovi su i danas zanimljivi mnogima koji dođu u Suboticu.
„Volimo da delimo legende o njemu i ističemo mističnost koja ga je pratila, pa im tako uvek spomenemo čuvenu crnu liniju na telu ili vezivanje njegovog rođenja za 'godinu zveri' 1492. godine", priča Božidarka Golubović, direktorka Turističke organizacije Subotice, za BBC na srpskom.
Subotičanin Zoran Korać neke od legendi poredi sa „mitskim pričama o Kosovskom boju, Milošu Obiliću i drugim junacima".
Bitka na Kosovu polju između srpske i turske vojske odigrala se u junu 1389. godine, Turci su odneli pobedu, piše Britanika, i nastavili pohod na evropskom tlu, a veruje se da je sultana Murata Prvog ubio Obilić, jedan od srpskih velikaša.
Kako je nastalo Jovanovo 'carstvo' sa sedištem u Subotici?
Jovan Nenad koristi smrt kralja Lajoša Drugog u Mohačkoj bici, borbu Jovana Zapolje i Ferdinanda Prvog Habzburškog za presto i selidbu stanovništva sa juga Balkanskog poluostrva na sever, koje je bežalo pred Turcima.
„Iskoristio je prazan prostor i uzdigao se u vrtlogu smutnih vremena, pa je stvaranje njegove teritorije pre svega bio splet ozbiljnijih istorijskih okolnosti", kaže istoričar Stojkovski.
Osvajanjem oblasti koje su kontrolisali Turci i ugarski feudalci između jeseni 1526. i kasnog leta 1527. godine stvorio je „teritoriju koju je donekle mogao da kontroliše, iako nju ne možemo nazvati državom", smatra.
Stojkovski navodi da je gotovo cela Bačka je bila pod njegovom vlašću, zašao je i u Srem i osvojio tvrđave u današnjem Čereviću i Banoštoru od Turaka.
Ali najvažniji prostor kojim je vladao bio je prostor Banata, pre svega u današnjoj Rumuniji, regije oko Temišvara i Arada, gde su bila i glavna poprišta svih ključnih bitaka, kaže istoričar.
Suboticu je 1526. godine osvojio od ugarskog feudalnog gospodara Valentina Tereka, a na mestu tadašnje tvrđave nadomak današnjeg Franjevačkog samostana napravio je dvor i proglasio se za cara.
Đorđe Sremac, ugarski hroničar srpskog porekla iz 16. veka, naziva je „prestonicom" Jovana Nenada.
„Nije jasno zašto je izabrao Suboticu na krajnjoj periferiji njegove teritorije, ali je tokom najmanje pet meseci, možda i duže, uspeo da organizuje jednu vrstu prestonice u tom gradu", kaže Stojkovski.
„Pre bih rekao da je to bila njegova privremena rezidencija, jer je imao nekoliko mesta u kojima je boravio: najpre Čamu nadomak Temišvara, a delimično i Segedin," objašnjava.
Ni carska titula, kao ni prestonica u Subotici, nije imala puno značenje.
„Termin car je bio za unutrašnju upotrebu, želeo da ga tako zovu na njegovoj teritoriji, ali nije bio nikakav pravi, krunisani car", dodaje Stojkovski.
Vesti o Jovanu Nenadu su se brzo širile
Zbog veličine, opremljenosti i veštine njegove vojske, vesti o Jovanu Nenadu brzo su stizale do prestonica najvećih evropskih država.
„Engleskom izaslaniku Džonu Valopu informacije je preneo Fabijan Literat, a Valop je direktno komunicirao sa kardinalom Vulzijem, desnom rukom engleskog kralja Henrija Osmog", kaže istoričar Stojkovski.
Tako su, dodaje, nastali zapisi da car Jovan Nenad „spava samo tri sata, provodi mnogo vremena u molitvi i da želi da oslobodi Grčku i Carigrad od Turaka".
Zapisi se i dalje čuvaju u arhivima u Londonu.
Na španskom dvoru tada je bio brat Ferdinanda Prvog Habzburškog, gde priče o „Crnom čoveku" stižu 1527. godine sa pismima mletačkih poslanika, prepričava Stojkovski.
Podataka ima i u arhivima Rumunije, Poljske, Mađarske i Austrije, dodaje istoričar.
„Vladare iz tih zemalja je najviše interesovalo koliko je imao vojnika i mogu li se oni za nešto upotrebiti", kaže Stojkovski.
Gubitak glave i carstva
Posle Uskrsa 1527. godine, Jovan Nenad napušta Suboticu i odlazi u Banat, gde će se odigrati neke od najvažnijih bitaka njegove kratke vladavine.
Prethodno je u sukobu za ugarsku krunu prešao na stranu Ferdinanda Prvog iz dinastije Habzburga, napustivši dotadašnjeg saveznika Jovana Zapolju.
Tog proleća njegov pokret dostiže vrhunac posle bitke kod Seleša, kada je naneo težak poraz vojsci ugarskog velikaša Petra Perenjija.
„Celog proleća on traži Ferdinandu ljudstvo i naoružanje, ovaj neprestano obećava da će mu doći u pomoć sa velikom vojskom, čak i da će mu se pridružiti u borbi protiv Turaka, što je bio jedan od glavnih ciljeva Jovana Nenada", kaže Boris Stojkovski.
Dok Jovan Nenad ratuje u Banatu, njegov neprijatelj, ugarski feudalac Valentin Terek uspeva da povrati Suboticu leta 1527. godine, koju su tada gotovo potpuno napustile trupe „poslednjeg srpskog cara".
Trupe Jovana Nenada ubrzo doživljavaju i poraz u bici kod današnjeg rumunskog grada Arada od vojske Imrea Cibaka, ugarskog velikaša bliskog Jovanu Zapolji.
„Jovan Nenad se tada sklanja u Segedin, gde ga teško ranjavaju, zbog čega je prenet u Tornjoš, današnje selo u Srbiji nadomak Sente", kaže Boris Stojkovski.
Tamo ga pronalazi Valentin Terek, koji mu je odrubio glavu i poslao je Jovanu Zapolji u Budim, navodi se u zapisima hroničara Đorđa Sremca.
„Glava je navodno trijumfalno prenošena, a kralj ju je postavio za trpezu i ručao sa njom, kako navodi Sremac, citirajući podatke iz nemačkih izvora.
„Posle tog bizarnog ručka, glava je bačena sa Budimske tvrđave u kasno leto 1527. godine i tako nestaju i Jovan Nenad i teritorija kojom je upravljao", objašnjava Stojkovski.
Stil / BBC / Britanika
