Salvatore Toto Rina, zloglasni vođa sicilijanske mafije i jedan od najbrutalnijih kriminalaca u italijanskoj istoriji, ostaje sinonim za teror, krv i strah koji je godinama paralizovao ne samo Siciliju, već čitavu Italiju. Njegova priča je priča o usponu iz siromaštva do vrha Koza Nostre, ali i o padu izazvanom sopstvenom surovošću.
Iz Korleonea ka vrhu mafije
Rođen 1930. godine u gradiću Korleone, poznatom leglu mafijaške aktivnosti, Rina je rano ostao bez oca i preuzeo je ulogu hranitelja porodice. Već sa 19 godina je ubio čoveka, a šest godina zatvora koje je tada odslužio nisu ga odvratile od kriminala, naprotiv. Po povratku iz zatvora, stao je uz tadašnjeg šefa klana, Lučijana Leđija, i zajedno sa Bernardom Provencanom učestvovao u nasilnom preuzimanju kontrole nad Koza Nostrom.
Nakon Leđiovog hapšenja 1974. Rina preuzima vođstvo i pokreće krvavi obračun sa rivalima. U godinama koje su usledile, kroz seriju likvidacija suprotstavljenih mafijaških porodica, Rina je konsolidovao moć i stekao titulu "capo dei capi", odnosno "šefa svih šefova".
Zver bez milosti
Rina je među svojim sledbenicima i neprijateljima stekao nadimak "La Belva", odnosno Zver. Ovaj naziv nije bio bez osnova. Njegova filosofija nije trpela slabost, a milost nije pokazivao ni prema ženama ni prema deci. Najsuroviji primer njegove neljudskosti bio je slučaj Đuzepea di Matea, trinaestogodišnjeg sina mafijaša koji je postao svedok-saradnik. Dečak je bio kidnapovan, mučen i nakon 779 dana zatočeništva, zadavljen i rastvoren u kiselini. Bio je to znak svima onima koji bi mogli da pomisle da sarađuju sa policijom.
Procenjuje se da je Rina direktno ili indirektno naredio ubistvo preko 150 ljudi, iako mu mnogi bivši saradnici pripisuju i do 400 žrtava.
Svog najstarijeg sina od 17 godina je Rina naterao da zadavi čoveka, piše "Gardijan".
Rat sa državom
Vrhunac Rininog krvavog delovanja desio se početkom devedesetih, kada je Koza Nostra započela otvoreni rat protiv italijanske države. Dvojica najistaknutijih sudija u borbi protiv mafije, Đovani Falkone i Paolo Borselino, brutalno su ubijeni u razmaku od dva meseca, eksplozijama koje su odjeknule širom Italije i izazvale nacionalnu tugu i bes.
Nakon tih atentata, Rina je naredio seriju bombaških napada u Firenci, Milanu i Rimu tokom 1993. godine, gde je stradalo više civila. Ovi zločini su, međutim, izazvali snažnu reakciju javnosti i odlučnost italijanske države da konačno stane na kraj Koza Nostri.
Hapšenje i kraj vladavine
Nakon više od dve decenije skrivanja, Rina je konačno uhapšen 15. januara 1993. u Palermu. Njegovo hapšenje usledilo je zahvaljujući nizu grešaka i obaveštajnih podataka, a trenutak njegovog izvođenja iz zgrade policije obeležen je aplauzom okupljenih građana.
Ubrzo je osuđen na brojne doživotne robije, pre svega za atentate na Falkonea i Borselina, kao i za mnoštvo drugih ubistava. Stavljen je pod specijalni zatvorski režim 41-bis, koji podrazumeva gotovo potpunu izolaciju.
Do kraja bez kajanja
I pored brojnih bolesti: raka bubrega, Parkinsonove bolesti, problema sa srcem, Rina je ostao u zatvoru do poslednjeg dana. Sud je odbijao molbe njegove porodice da mu se dozvoli umiranje kod kuće. Umro je 17. novembra 2017. godine, dan nakon svog 87. rođendana, u zatvorskoj bolnici u Parmi.
U prisluškivanjima iz zatvora mogao se čuti kako govori da "ne žali ni za čim" i da "ne mogu da ga slome, ni da mu daju 3.000 godina zatvora."
Zaveštanje terora
Smrt Salvatorea Rine označila je kraj jedne epohe mafijaške dominacije u Italiji. Njegovo vođstvo obeležila je do tada nezabeležena surovost, čak i unutar kriminalnog miljea. Njegova strategija terora okrenula je ne samo državu, već i italijansku javnost protiv mafije, doprinoseći njenom slabljenju u godinama koje su usledile.
Ipak, uprkos njegovoj smrti, mafija u Italiji i dalje postoji, ali nikada više nije dostigla nivo moći, brutalnosti i bezosećajnosti koji je oličavao Toto Rina, čovek koji je Koza Nostru pretvorio u krvavi mehanizam bez pravila i granica.
