Strogo govoreći, serijski ubica je osoba koja ubije najmanje dve osobe u odvojenim događajima koji se dešavaju u različitim vremenskim periodima.
Iako pojam "serijsko ubistvo" nije formalizovan nijednim zakonskim kodeksom, zločini serijskih ubica često su privlačili pažnju medija i javnosti – naročito u slučajevima kada ima mnogo žrtava ili kada su ubistva izvršena na brutalan način. U nastavku je prikaz nekih od najpoznatijih serijskih ubica koje je svet ikada upoznao.
Džek Trbosek
Zove se "Džek Trbosek", ali zapravo ne znamo ko je osoba koja stoji iza jednog od najpoznatijih serijskih ubistava u istoriji. Ubica se pojavio u londonskoj četvrti Vajtčapel 1888. godine i ubio pet žena (sve žene koje su prodavale svoje telo) i iskasapio ih. Policija je pretpostavila da je ubica bio hirurg, mesar ili neko vešt sa skalpelom. Ubica je ismevao zajednicu i policiju slanjem pisama u kojima je opisivao svoja dela. Iako su kroz godine osumnjičeni mnogi, identitet ubice nikada nije otkriven.
Džefri Damer
Džefri Damer je počeo da ubija 1978. godine, kada je imao samo 18 godina, a uhapšen je zbog ubistva tek 1991. godine, nakon što je potencijalna žrtva pobegla i odvela policiju do Damerove kuće u Milvokiju, u saveznoj državi Viskonsin.
Tamo su otkriveni jezivi detalji njegovog života, uključujući fotografije osakaćenih tela i delova tela razbacanih po stanu. Damer je čak imao i posudu sa kiselinom koju je koristio za uništavanje tela. Sveukupno, ubio je 17 ljudi, uglavnom mladih muškaraca tamne puti. Damer je dva puta služio zatvorsku kaznu (prvi put zbog zlostavljanja, a drugi put zbog ubistva) i ubijen je od strane drugog zatvorenika 1994. godine.
Harold Šipman
Harold Šipman, poznat i kao "Doktor Smrt", veruje se da je ubio oko 250 pacijenata. Ovaj lekar je radio u Velikom Mančesteru u Engleskoj, a između 1972. i 1998. godine radio je u dve različite ordinacije, dok je sve vreme vršio ubistva. Uhvaćen je tek kada su nekoliko ljudi, uključujući pogrebnika, izrazili sumnju zbog velikog broja kremacionih sertifikata povezanih sa Šipmanom, kao i zbog činjenice da su većina žrtava bile starije žene koje su umirale u krevetu, ali ne noću, već tokom dana.
Policija je loše vodila istragu, što mu je omogućilo da nastavi ubistva sve dok nije postao pohlepan i pokušao da falsifikuje testament jedne žrtve, imenujući sebe kao naslednika. To je izazvalo sumnju kod ćerke žrtve, što je dovelo do njegovog hapšenja. Konačno je osuđen 2000. godine, a izvršio je samoubistvo u zatvoru 2004. godine.
Džon Vejn Gejsi
Radnik u građevinarstvu, poznat svojim komšijama kao društven i politički angažovan, Džon Vejn Gejsi takođe je povremeno glumio klovna na dečijim rođendanima.
Međutim, bio je sve samo ne zabavljač. Gejsi je postao sumnjiv 1978. godine, kada je petnaestogodišnji dečak, koji je poslednji put viđen sa njim, nestao. To nije bio prvi put da su porodice nestalih dečaka ukazale na Gejsija, ali tek tada su ga vlasti ozbiljno shvatile. Ubrzo nakon toga, policija je dobila nalog za pretres njegove kuće, gde su otkrili tela gotovo 30 osoba zakopana ispod kuće. Osuđen je za 33 ubistva, kao i za silovanja i mučenja, a pogubljen je smrtonosnom injekcijom 1994. godine.
H.H. Holms
Čikago je imao svog udela u zločinima, ali možda nijedan nije bio jeziviji od doktora Henrija Haurada Holmsa, farmaceuta koji je pretvorio hotel u "zamku za mučenje". Pred svetski sajam 1893. godine, Holms se preselio u Čikago i počeo da preuređuje trospratni hotel opremajući ga različitim zlokobnim uređajima, uključujući gasne instalacije, tajne prolaze, zamke, hodnike bez izlaza, tobogane ka podrumu, zvučno izolovane sobe i sprave za mučenje.
Gas je omogućavao Holmsu da onesvesti svoje goste pre nego što bi ih mučio, često na hirurškim stolovima. Tela je spaljivao u peći hotela, prodavao skelete medicinskim školama i sprovodio prevare sa životnim osiguranjem. Priznao je više od 30 ubistava nakon što ga je jedan saučesnik prijavio zbog finansijskog neslaganja. Obešen je 1896. godine.
Pedro Lopez
Pedro Lopez je povezan sa više od 300 ubistava u rodnoj Kolumbiji, Ekvadoru i Peruu. Najmanje trećina njegovih žrtava bile su žene iz domorodačkih zajednica. Nakon što je uhapšen 1980. godine, policija je pronašla grobnice više od 50 njegovih žrtava koje su bile devojčice mlađeg uzrasta. Kasnije je osuđen za ubistvo 110 devojčica u Ekvadoru i priznao još 240 ubistava u Kolumbiji i Peruu. "Monstrum iz Anda" nije proveo ni 20 godina u zatvoru, jer je 1998. godine pušten zbog dobrog ponašanja. Njegova lokacija više od 20 godina nakon toga ostaje nepoznata, a on je još uvek na slobodi kao sedamdesetšestogodišnjak.
Ted Bandi
Ted Bandi je uživao u pažnji koju su njegova ubistva izazivala, a mnogi u Sjedinjenim Državama bili su spremni da mu pruže tu pažnju. Zapadni deo SAD-a bio je njegovo lovište, sa nepoznatim brojem žrtava, uglavnom studentkinja od Vašingtona i Oregona do Jute i Kolorada.
Jednom je uhapšen u Koloradu i osuđen za kidnapovanje, ali je pobegao iz pritvora i preselio se na Floridu, gde je ubio još nekoliko osoba. Njegovo poslednje hapšenje i događaji koji su usledili privukli su pažnju cele nacije, jer je Bandi sam sebi bio advokat tokom onoga što se smatra prvim prenošenim suđenjem za ubistvo. Davao je intervjue i hvalio se obožavaocima koje je stekao. Pogubljen je na električnoj stolici 1989. godine, piše "Britanika".
NE PROPUSTITE
Kakav poremećaj poseduju ljudi koji muče životinje?
