„Dame i gospodo, danas je rođena velika glumica. Laert ima ćerku“, legendarna je rečenica koju je 30. siječnja 1937. izgovorio još legendarniji Loren Olivije u pauzi izvedbe Hamleta u londonskom kazalištu Old Vic, najavivši rođenje ćerke svog kolege Majkla Redgrejva koji je te večeri igrao Laerta i njegove supruge, takođe glumice, Rejčel Kempson.
Proročanstvo se, uprkos tome što je najverojatnije izgovoreno samo iz pristojnosti, obistinilo. Vanesa Redgrejv zaista je postala velika glumica, ali i snažna žena.
Ljubav prema glumi je, čini se, u porodici Redgrejv je bila zarazna. Osim što su se njome bavio bračni par redgrejv, istim su stopama krenuli i Vanesin brat Korin i sestra Lin Redgrejv, a kasnije i njene ćerke Džoeli i Nataša Ročardson te nećaka Džema Redgrejv.
Vanesa je do sada igrala više od stotinu uloga, što u pozorištu, što na filmu, i osvojila brojne nagrade, od Tonija, Emija, Zlatnog globusa do Oskara. Godine 2003. primljena je u američku Pozorišnu kuću slavnih. Često je nazivaju jednom od najvećih glumica ikada.
Glumačkim vodama je krenula 1954. godine kada je upisala Central School of Speech and Drama, a samo četiri godine kasnije po prvi se puta oprobala na londonskom West Endu. U pozorištu Royal Shakespeare Theatre Company debitovala je 1961. godine nastupivši u komediji Kako vam drago.
Na Vest Endu i Brodveju od tada je odigrala više od 30 uloga, od kojih su najpoznatije Driving Miss Daisy i Long Day’s Journey Into Night. Posebno je veliki uspeh postigla monodramom The Year of Magical Thinking koja je dugo igrala na brodvejskim daskama, a nastala je kao adaptacija istoimene knjige Džoan Didion.
Godine 2006. dodeljena joj je nagrada Ibsen Centennial Award za “izvanredan rad u tumačenju dela Henrika Ibsena tokom proteklih decenija”. Časopis The Stage ju je 2010. uvrstio na 9. mesto liste najvećih glumica svih vremena.
Od pregršt filmskih uloga teško je izdvojiti one značajnije. Ipak, kritičari često izdvajaju uloge u filmovima Morgan: A Suitable Case for Treatment (1966), Blow-up (1966) i Howards End (1992) kao i prikaze povijesnih osoba u filmovima The Trojan Women, Mary: Queen of Scots, Isadora kao važnije uloge u njenoj karijeri.
Na stranici Ranker možete pogledati koje su se izvedbe naviše dopale obožavateljima. Poslednjih godina mogli smo je gledati u filmovima: The Butler (2013), Song for Marion (2012), The Whistleblower (2010) ili u romantičnoj komediji Pisma Džuliji (2010).
Važnu stavku u glumičinom životu čini njen politički aktivizam koji joj je doneo mnogo neprilika, a neki smatraju, skoro uništio karijeru.
Prelomnu godinu u tom smislu predstavlja 1977. godina. Te je godine izašao film Džulija, reditelja Freda Zinemana u kojem se Vanesa pojavljuje u ulozi mlade antifašistkinje koja pomaže Jevrejima u begu od nacističkog režima. Iste godine izašao je i njen dokumentarni film naziva The Palestinian koji govori o problemu bliskoistočnog sukoba, zauzimajući stranu PLO-a i s kritičkim stavom prema cionističkom pokretu koji je Redgrejv u više navrata nazvala „brutalnim i rasističkim režimom“.
U dokumentarcu se pojavljuje sporna scena u kojem Vanesa pleše s kalašnjikovom podignutim iznad glave. Dokumentarac je podigao puno prašine, a Vanesa se našla na meti kritika i pretnji. Jednom je bioskop u Los Anđelesu bio bombardovan uoči prikazivanje filma, ali film je svejedno prikazan sledećeg dana. Sledeće je godine nominovana za Oskara, upravo za sporednu ulogu u filmu Džulija, a na dan dodele članovi JDL-a na čelu s rabinom Meirom Kahaneom, organizovali su veliki govor, s brojnim transparentima i paljenjem lutaka.
Nagradu je uprkost tome osvojila, ali njen pobednički govor nije pomogao u smirivanju strasti. Zahvalila se kolegama na tome što ih nije zaplašila „mala grupa cionističkih huligana čije je ponašanje uvreda Jevrejima širom sveta“ kao i na pokušaju borbe „protiv fašizma i ugnjetavanja“.
„Ja vas pozdravljam i zahvaljujem vam, i obećavam vam da ću se i dalje boriti protiv antisemitizma i fašizma. Hvala Vam.“ rekla je.
Osim bliskoistočnim pitanjem, bavila se i drugim političkim akcijama, učestvovala na različitim marševima i protestima, a imala je i ključnu ulogu u stranci „Workers Revolutionary Party“ u Engleskoj, a kao njihova predstavnica kandidovala se i na parlamentarnim izborima.
Njen je aktivizam, i tada i kasnije, ostavio vidnog traga na njenoj karijeri; izgubila je više uloga i saradnji, a našla se i u finansijskim problemima. U intervjuu za 60 Minutes, na pitanje vidno neprijateljski raspoloženog novinara Majka Valasa„Je li bilo vredno toga?“, odgovorila je:
„Mislim da je uvek vrijedno braniti neka osnovna načela. Ako sam neke uloge izgubila zato što se nekom distributeru nije svidela moja politika, to se moglo očekivati.“
Na tragu dotadašnjeg rada bio je film iz 1980. godine Playing for the Time u kojem glumi Faniu Fenelon, muzičarku, članicu ženskog orkestra u Aušvicu. Ne treba posebno naglašavati da je i taj film uzburkao već podeljenu javnost. Ni sama Fania nije bila zadovoljna odabirom glumice, iako je s godinama priznala da film nije tako loš.
Redgrejv je u 90-ima obnašala dužnost UNICEF-ove ambasadorke dobre volje. Godine 2002. čečenskom je separatistu Akhmedu Zakajevu, koji je u SAD-u zatražio azil, platila uslovnu kaznu. Pretpostavlja se da je slično učinila i 2007. za Džamil al-Bana, britanskog stanovnika koji je nakon 4 godine provedenih u Guantanamu uhapšen pri sletanju u Veliku Britaniju.
S bratom je 2004. godine osnovala organizaciju Peace and Progress Party koju je već sledeće godine napustila. Oštro ja napadala tzv. „rat protiv terorizma“, a kritički se znala i da se osvrne i na nivo ljudskih prava u svetu i svojoj državi. Gotovo joj je svaka od tih akcija donela po jednu otkazanu glumačku saradnju.
Kontroverzna je bila i 2006. godina kada je primila nagradu na Transilvania International Film Festival-u, a koju je posvetila lokalnoj organizaciji u rumunskoj opđtini Roșia Montană, organizaciji čiji je glavni „neprijatelj“ bio upravo jedan od sponzora festivala. Događaj je izazvao kritike, posebno zato što lokalna zajednica nije bila jednoglasna po pitanju kompanije Gabriel Resources i njenih planova na njihovom području.
Tabloidima je Redgrejv zanimljiva i zbog privatnog života, posebno zbog razvoda s Tonijem Ričardsona, vezom s Timotijem Daltonom kao i sa Frankom Nerom, njenim drugim suprugom. Privatni joj je život bio glavna tema posebno 2009. i 2010. godine kada je u kratkom vremenu izgubila brata i sestru pa onda i ćerku, poznatu i perspektivnu glumicu Natašu Ričardson, koja je poginula u skijaškoj nesreći.
Ni u 78. godini života, glumica ne prestaje da radiaktivno kao i do sada. Ove ćemo je godine moći vidjeti u filmovima The Secret Scripture i The Go-Between. Dotad je pogledajte u njenoj poslednoj ulozi za film Foxcatcher. Povodom intervjua za taj film, zaključila je:
„Gluma je jedno od retkih područja života gde se ljudima ne govori šta da misle.“
