Nakon Majskog prevrata i ubistva njegovog polubrata kralja Aleksandra Obrenovića 1903. godine, Đorđe je postao pretendent na srpski presto, suprotstavljajući se novom kralju Petru I Oslobodiocu.
Iako je poznat kao Đorđe Obrenović, rođen je u Beogradu kao Obren Hristić. Kralj Milan ga je priznao za sina, dajući mu ime Obren kako bi podvukao njegovo srodstvo sa vladajućom dinastijom Obrenović. Suprug Đorđeve majke bio je Milan Hristić, kraljev privatni sekretar i sin srpskog državnika Filipa Hristića.
Veza između njegovih roditelja i činjenica da je njegova majka živela u Kraljevskom dvoru izazvala je veliki skandal i rezultirala odlaskom kraljice Natalije iz Beograda sa sinom prestolonaslednikom Aleksandrom za Visbaden u Nemačkoj.
Muž njegove majke je kasnije smenjen sa položaja privatnog sekretara i poslat u inostranstvo kao srpski ministar u Berlin, pod uslovom da njegova supruga ostane u Beogradu. Međutim, ovo imenovanje je propalo kada je Berlinski sud jasno stavio do znanja da je nepoželjan, pa je umesto toga poslat u Rim. Iako je kralj Milan dao pisano obećanje Artemizi, njegovim pokušajima da se razvede od kraljice Natalije usprotivio se beogradski mitropolit Mihailo.
Na kraju su oba Đorđeva roditelja obezbedila razvode od svojih supružnika. Pet meseci nakon razvoda, 6. marta 1889. godine, kralj Milan je abdicirao sa srpskog prestola, što je razljutilo Đorđevu majku. Artemiza je odvela Đorđa da živi u Carigrad, gde je živeo njen otac, koji je stekao značajno bogatstvo kao pejzažni baštovan i arhitekta kod osmanskog sultana, a kasnije i u bankarstvu. U tom periodu, bivši kralj Milan se pomirio sa bivšom suprugom kraljicom Natalijom 1893. godine.
Nakon prekida odnosa njegovih roditelja, Đorđeva majka ga je odgajala u privilegovanom okruženju u Carigradu. Posle smrti njegovog oca u egzilu u Beču 1901. godine, Đorđev život se značajno promenio. Neki od prijatelja njegovog pokojnog oca, koji su bili zgroženi odnosom njegovog polubrata kralja Aleksandra prema kralju Milanu, zainteresovali su se za Đorđa kao mogućeg kandidata za srpski presto.
Jedan od tih prijatelja, mađarski grof Eugen Zici, preuzeo je ulogu njegovog staratelja. Grof Eugen se odnosio prema njemu kao prema sopstvenom sinu i pokušao je da dobije saglasnost cara Franca Jozefa da upiše Đorđa na Teresijansku vojnu akademiju. Međutim, u Beču na ovo nisu gledali blagonaklono, pa je car odbio da dozvoli njegov upis.
Iako je bio sin kralja Milana i uprkos tome što su njegov polubrat i njegova supruga kraljica Draga bili bez naslednika, Đorđa njegov polubrat nikada nije video kao mogućeg naslednika prestola. Umesto toga, govorilo se da su mogući izbori kraljičin brat Nikodije Lunjevica i crnogorski princ Mirko, koji je bio oženjen Natalijom Konstantinović, unukom princeze Anke Obrenović.
Nakon ubistva kralja Aleksandra i kraljice Drage 1903. godine, presto Srbije je ponuđen princu Petru Karađorđeviću, čija je porodica decenijama bila u sukobu sa dinastijom Obrenović. Kao jedini muški potomak Obrenovića, Đorđev staratelj grof Eugen tvrdio je da ga je kralj Milan legalno usvojio i da je kao takav jedini legitiman da nasledi presto. Đorđe je imao podršku u Srbiji nakon regicida(kraljeubistva), sa svojim pristalicama koje su objavljivale proklamacije u Beogradu i borile se sa pristalicama novog kralja Petra Karađorđevića.
Iako su postojali izveštaji da su Đorđe i njegova majka prešli u Srbiju, ništa se od toga nije dogodilo, a osmanski sultan je savetovao njegovu majku da ga skloni sa ulice zbog straha od atentata.
Nakon što su mu pretenzije na presto propale, Đorđe se povukao iz javnosti. Putovao je po Evropi i zapadao u dugove. Na kraju je pao u siromaštvo, pokušavajući da preživi radeći razne poslove, kao što je rad u štalama i profesionalno džokejstvo, pevanje u kafanama i gluma, sve dok ga policija nije primorala da odustane od ovih poslova zbog činjenice da se predstavljao kao princ.
Na kraju je Đorđe radio kao konobar i portir u vagonima za spavanje u Orijent Ekspresu. Njegovo ime se ponovo pojavilo u javnosti tokom Prvog svetskog rata, kada je januara 1916. godine lažno prijavljeno da su ga Nemci i Austrougari proglasili kraljem Srbije.
Pred kraj života, Đorđe je napisao knjigu o životu svog oca, kralja Milana, ali je knjiga bila zabranjena od strane srpske vlade. Umro je bez novca u Dunabogdanju kod Budimpešte, u mađarskom sirotištu 7. septembra 1925. godine. Đorđe je imao sina Stefana, koji je bio kapetan konjice u francuskoj vojsci. Stefan je imao sina po imenu Panta (poznat i kao Mark Eme), koji je bio predsednik "Fonda Obrenović" do svoje smrti u Parizu početkom 2002. godine.
NE PROPUSTITE
Stil/Lepote Srbije
Bonus video:
