Car Konstantin I doneo je uredbu pozntiju kao Milanski edikt, 331. godine u Milanu. U njemu se daje oprost hršćanima koji su, sliedeći svoje hirove, bili obuzeti ludošću, te se nisu pokoravali drevnim običajima.
Edikt je tada narodu doneo slobodu verskog izražavanja u Rimskom carstvu što je donelo politički mir.
Bez sumnje, Konstantin Veliki je jedan od najuticajnijih rimskih careva. Došao je na vlast u ključnom trenutku za imperiju, nakon pobede u višedecenijskom građanskom ratu.
Kao jedini vladar Rimskog carstva, Konstantin I je lično nadgledao glavne monetarne, vojne i administrativne reforme, postavljajući temelje za snažnu i stabilnu državu iz četvrtog veka. Prepustivši Rimsko carstvo svoja tri sina, uspostavio je moćnu carsku dinastiju. Konstantin Veliki je, međutim, najpoznatiji po prihvatanju hrišćanstva, prelomnom trenutku koji je doveo do brze hristijanizacije Rimskog carstva, menjajući ne samo sudbinu Carstva već i čitavog sveta. Konačno, premeštanjem prestonice carstva u novoosnovani Konstantinopolj, Konstantin Veliki je obezbedio opstanak Carstva na Istoku, vekovima nakon pada Rima.
NE PROPUSTITE
Proglasio je hrišćanstvo zvaničnom religijom
Nakon njegovog trijumfa, 313. godine n.e., Konstantin i njegov ko-car Licinije (koji je vladao rimskim istokom) izdali su Milanski edikt, proglašavajući hrišćanstvo jednom od zvaničnih carskih religija. Direktna imperijalna podrška postavila je jake temelje za hristijanizaciju Carstva i, na kraju, sveta.
Teško je reći da li je Konstantin bio pravi konvertit ili oportunista koji je novu religiju video kao mogućnost da ojača svoj politički legitimitet. Na kraju krajeva, Konstantin je imao suštinsku ulogu na Nikejskom saboru, koji je postavio principe hrišćanskog verovanja – Nikejski simbol vere. Konstantin Veliki je hrišćanskog Boga mogao videti i kao odraz Sol Invictusa, orijentalnog božanstva i zaštitnika vojnika, koje je u rimski panteon uveo vojnik-imperator Aurelijan.
Veliki reformator
Godine 325. n.e., Konstantin je pobedio svog poslednjeg rivala, Licinija, postavši jedini gospodar rimskog sveta. Konačno, car bi mogao da podstakne velike reforme da reorganizuje i ojača opkoljeno Carstvo i stekne zvanje "Velikog". Nadovezujući se na Dioklecijanove reforme, Konstantin je reorganizovao carsku vojsku u granične straže (limitanei) i manju, ali mobilnu terensku vojsku (comitatensis), sa elitnim jedinicama (palatini).
Protiv njega se u Italiji borila stara pretorijanska garda, pa ih je Konstantin raspustio. Nova vojska se pokazala efikasnom u jednom od poslednjih carskih osvajanja, kratkom preuzimanju Dakije. Da bi platio svoje trupe i ojačao ekonomiju Carstva, Konstantin Veliki je ojačao carski novac, uvodeći novi zlatni standard – solidus – koji je sadržao 4,5 grama (skoro) čvrstog zlata. Solid će zadržati svoju vrednost sve do jedanaestog veka.
Stvaranje nove dinastrije i smrt
Za razliku od svoje majke Helene, nepokolebljive hrišćanke i jednog od prvih hodočasnika, car je krštenje primio tek na samrti. Ubrzo po preobraćenju, Konstantin Veliki je umro i sahranjen u crkvi Svetih Apostola u Carigradu. Car je prepustio Rimsko carstvo svojoj trojici sinova – Konstanciju II, Konstantinu II i Konstansu – čime je uspostavio moćnu carsku dinastiju.
Njegovi naslednici su dugo čekali da urone Carstvo u još jedan građanski rat. Međutim, Carstvo koje je reformisao i ojačao Konstantin je izdržalo. Poslednji car iz Konstantinove dinastije – Julijan Otpadnik – krenuo je u ambiciozni, ali nesrećni pohod na Persiju. Što je još važnije, Konstantinov grad – Konstantinopolj – obezbedio je opstanak Rimskog carstva (ili Vizantijskog carstva) i hrišćanstva, njegovog trajnog nasleđa, u narednim vekovima.
