Lujza Krikner, naslednica imućnog Švajcarca nemačkog porekla, će ostati upamćena kao supruga vojvode Živojina Mišića. Njen otac nikako nije mogao da se pomiri s činjenicom da će mu ćerka stupiti u brak s "sinom seljaka, oficirom s ograničenim primanjima", ali ljubav je trijumfovala.
On je poticao iz siromašne srpske porodice poljoprivrednika, dok je ona bila naslednica ugledne beogradske loze. Jedna klupa u parku, knjiga na nemačkom jeziku i jedna jabuka bili su dovoljni za započinjanje prelepe i duboke ljubavi.
Živojin Mišić i Lujza Krikner su se sreli u parku. On je sedeo na klupi, čitao knjigu na nemačkom jeziku, a ona mu je prišla, intrigirana time kako jedan mladi čovek čita, posebno na nemačkom jeziku. On joj je objasnio da je kadet Vojne akademije i da na taj način vežba svoj nemački jezik. Inače, Živojin Mišić je bio poliglota, govorio je nekoliko stranih jezika.
Prema jednoj priči, Lujza mu je tada poklonila crvenu jabuku koju je imala kod sebe, a ta gesta je, navodno, označila prvi poklon koji je Lujza Krinker darovala Živojinu Mišiću. U ljubavnim pismima koja su usledila tokom njihove trogodišnje veze, Živojin je Lujzu često oslovljavao s "Lujzo, svejabuko moja", otkriva Sanja Đaković, turistički vodič i autor ture "Ljubavna šetnja Beogradom".
Ipak, pravo upoznavanje dogodilo se na oficirskom balu u aranđelovačkom Starom zdanju, koje je izgradio Lujzin otac Fridrih. Iako su roditelji Lujze negodovali, šesnaestogodišnja Lujza i Živojin nisu se odvajali, provodeći celo veče u plesu.
Kada su se vratili u Beograd, njih dvoje su i dalje nastavili da se viđaju. Navodno, tokom naredne tri godine, Živojin Mišić je nekoliko puta odlazio kod porodice Krinker i molio za ruku Lujze. Fridrih Krinker je uporno savetovao svoju kćerku da se ne vezuje za Živojina Mišića, ističući da je on seljački sin s niskim vojničkim platama, te da je vojnički život takav da uključuje česte selidbe. No, najznačajniji argument koji je koristio bio je taj da je Živojin Mišić bio druge veroispovesti, pravoslavne, dok su Krinkerovi bili protestanti.
Ništa nije moglo zaustaviti Lujzu Krinker u njenoj nameri da se uda za Živojina Mišića. Otac je, na kraju, zapretio i da joj neće dati miraz, što je i učinjeno“, dodaje Đakovićeva.
Lujza, lišena nasledstva, i Živojin venčali su se 30. oktobra 1884. godine u beogradskoj Vaznesenjskoj crkvi. Imali su šestoro dece, često su se selili, živeli skromno, ponekad na ivici egzistencije, ali njihovu ljubav ništa nije moglo poremetiti, čak ni ratovi, kojih je na ovim prostorima, tada, bilo nekoliko, uključujući i Prvi svetski rat.
Vojvoda Živojin Mišić preminuo je na njenim rukama jednog januarskog jutra 1921. godine. Sahranjen je na Novom groblju, a spomenik koji se tu nalazi, rad je Đorđa Jovanovića.
"On je sam spomenik osmislio tako da imamo bistu Živojina Mišića, pored biste jednu figuru devojke koja simbolizuje Srbiju. Devojka u jednoj ruci ima zastavu koja je spuštena na dole, prema podu, opet simbolično – svu slavu, sve uspehe koje je vojvoda Živojin Mišić, jedan od najomiljenihih u našem narodu, za života osvojio i palminu granu koja se uzdiže iz lice, uz bistu Živojina Mišića. Znači, slavu koju on stiče u večnosti“, objašnjava Sanja Đaković.
Lujza je živela 35 godina posle smrti supruga. Doživela je, u tom periodu, da joj Nemci spale kuću, nakon čega prelazi u pravoslavnu veru. Doživela je i pogibiju tri sina i smrt jedanaestogodišnjeg unuka koji je nosio dedino ime.
Njene poslednje godine života protekle su u skromnoj sobici u Beogradu, tačnije u ulici Kraljice Natalije. Da bi preživela, bila je primorana da proda sve svoje stvari, uključujući i one koje su nekada pripadale velikom vojvodi. Na kraju, ostao joj je samo džepni sat, poklon od strane kralja Aleksandra.
Ova izuzetno snažna žena, koja je iz ljubavi žrtvovala sve, odrekla se bogatstva, porodice i vere, preminula je 1956. godine. Njeno poslednje počivalište našla je pored svog voljenog supruga.
