Roman „Ostrvo plavih delfina” duboko je ukorenjen u stvarnu priču o neobičnoj sudbini Indijanke po imenu Karana, čija neverovatna životna priča iz Severne Amerike razotkriva šta se desilo. Skot O'Del, američki pisac, snimio je ovu priču 1961. godine i za ovo dostignuće dobio je prestižnu Njuberi medalju, znak priznanja za izvrsnost u književnosti za decu i mlade.
Na samom početku romana vraćamo se u vreme kada su ruski trgovci krznom i plemena sa Aljaske stigli na obale Sjedinjenih Američkih Država. Na istom mestu dolazi do napete konfrontacije između starosedelačkog stanovništva i novih doseljenika. Priča dobija snažan preokret kada beli misionari intervenišu da zaštite lokalno stanovništvo od nasilja, oslikavajući tako sukob između kultura i interesa.
Za Indijanku Karanu, ova okrutna situacija se pretvara u nepodnošljivu odluku kada njen brat ostane na ostrvu nakon što trgovci krznom i misionari evakuišu svoje pleme. Njen brat je ubijen, a Karana, prepuštena sama sebi, ostaje na ostrvu, suočava se sa teškim izazovima prirode i gradi sopstvene mehanizme za preživljavanje. Njen nadljudski napor da očuva život, pronađe sklonište i snađe se u ogromnoj prirodi osnova je priče koja je istovremeno inspirativna i gotovo nestvarna.
Ono što ovaj roman čini još fascinantnijim jeste činjenica da je zasnovan na stvarnim događajima iz 19. veka. Na ostrvu San Nikolas, nedaleko od obale Kalifornije, prava žena - čije ime, nažalost, nije sačuvano - provela je čak 18 godina u izolaciji. Na tom istom ostrvu živelo je pleme Nikoleno, čiji je broj bio oko 10.000. Međutim, nakon sukoba sa suparničkim plemenom sa Aljaske, preživela je samo jedna žena, koja je postala svojevrsni poslednji svedok ovog drevnog naroda.
Razlog njene odluke da ostane na ostrvu obavijen je velom tajne. Dok se priča u romanu fokusira na njen herojski napor da preživi i prilagodi se uslovima, istoričari su i dalje podeljeni oko toga da li je odlučila da ostane namerno ili je to bio slučajan ishod, možda izazvan nepovoljnim vremenskim uslovima. Uprkos njenom izboru, priča o njenom životu postaje prepoznatljiva u Marijinom krugu, stvarajući mit o njoj kao o misterioznoj ženi sa ostrva San Nikolas.
Posle mnogo godina, trgovac krznom Džordž Nidever konačno je pronašao ovu misterioznu ženu 1853. godine. Pronašao ju je pretražujući ostrvo i prateći znake njenog postojanja. Zamišljao ju je u svojim sećanjima dok je obavljala svoje svakodnevne poslove, skidajući krzno sa životinja koje je lovila da bi preživela. Njen životni stil postao je mešavina njene sopstvene konstrukcije i prirodnog okruženja, sa kućom od kostiju kitova i alatima za pecanje i lov od dostupnih materijala.
Iako je spasena iz samoće, njena integracija u „civilizovani“ svet nije išla glatko. Nepoznavanje jezika i kulture ju je primoralo na izolaciju, a njen imuni sistem nije bio otporan na bolesti sa kojima se ranije nije suočavala. Na kraju, umrla je od dizenterije sedam nedelja nakon što je pronađena.
Uprkos ovom tragičnom završetku, postala je poznata kao Huana Marija i njena sudbina nas podseća na složenu prirodu susreta različitih kultura i stilova života kroz istoriju. Iako su istraživanja o njoj obustavljena, a njena misteriozna priča nikada do kraja razrešena, život Indijke koja je preživela na ostrvu San Nikolas ostavlja neizbrisiv trag u istoriji, književnosti i mašti.
