Dan primirja u Prvom svetskom ratu se kao državni praznik proslavlja od 2012. godine. Naime, 11. novembra 1918. godine u Francuskoj potpisano primirje koje je bilo na snazi do zaključenja konačnog mirovnog sporazuma u Versaju 28. juna 1919. godine, kada je formalno okončan Prvi svetski rat.
Proslavlja se još i u Velikoj Britaniji, Belgiji, Novom Zelandu, Francuskoj, u zemljama Britanskog Komonvelta to je „Dan sećanja“, a u SAD je „Dan veterana“.
Srbi danas nose poseban cvet
U Srbiji se amblem tog praznika, koji bi trebalo nositi na reveru, sastoji od motiva odlikovanja Albanske spomenice s početka 20. veka – zeleno-crne trake koja okružuje stilizovani prikaz ljubičastog cveta Natalijine ramonde, koji ukazuje i na vaskrs srpske države iz pepela posle Prvog svetskog rata.
Ova biljka je, koju još nazivaju i feniks, specifična po tome da čak i kada se potpuno osuši, ako se zalije, može da oživi. Važi za ugroženu vrstu, a raste na istoku Srbije i na planini Kajmačalan, gde je srpska vojska pod komandom vojvode Živojina Mišića, vodila žestoke borbe protiv bugarskih snaga tokom pripreme proboja Solunskog fronta, uvoda u oslobađanje Srbije u Prvom svetskom ratu.
Zavod za zaštitu prirode Srbije pominje da je Natalijinu ramondu 1882. godine, u Jelašničkoj klisuri nadomak Niša, otkrio je lekar i botaničar Sava Petrović, dvorski lekar kralja Milana Obrenovića.
On je zbog kraja u kojem je otkrio taj cvet, želeo da ga nazove „Niška ramonda“, ali je ipak odlučio da mu ime da po kraljici Nataliji Obrenović.
Taj cvet je u Srbiji zaštićen zakonom, kao „strogo zaštićena vrsta“ što znači da je strogo zabranjeno i kažnjivo njeno sakupljanje i narušavanje staništa.
Ko je bila Natalija Obrenović - najtužnija kraljica Evrope?
Život je bio sve samo ne bajka za Nataliju Obrenović. Od trenutka kada se udala za Milana Obrenovića i postala kraljica Srbije, život joj je postao nemirno more, a tragedije su dolazile jedna za drugom. Upravo zato dobila je titulu najtužnije evropske kraljice.
Natalija Petrovna Keško rođena je u Firenci 1859. godine u bogatoj i uglednoj rusko - rumunskoj porodici. Njen otac Petar bio je ruski pukovnik, a majka princeza iz kneževine Moldavije. Bezbrižan period za nju je brzo završen jer ostala bez oca u šestoj, a bez majke u petnaestoj godini života.
Za Milana Obrenovića se udala sa 16 godina, a godinu dana kasnije nakon porođaja koji je jedva preživela, dobili su sina Aleksandra. Imali su još jednog sina Sergeja koji je nažalost preminuo pet dana nakon rođenja. Važili su za najlepši par, ali ubrzo su počele da kruže glasine o Milanovom neverstvu i aferama koje je imao sa mnogim ženama. Nataliju je to jako pogodilo, a kako su godine prolazile, jaz između njih je bio sve veći.
Osim nesuglasica na privatnom planu, kralj i kraljica se nisu slagali ni po političkim pitanjima. Poreklom Ruskinja, Natalija je bila naklonjena Rusiji, a Milan Beču. Nakon razvoda 1888. godine, proterana kraljica je sa sinom Aleksandrom otišla u Nemačku. Nakon što je otkrio gde se nalazi kralj Milan je tražio od nje da mu vrati sina, što je ona nakon dugog protivljenja i učinila. Godinu dana kasnije zbog neuspeha koji je Srbija doživela u ratu protiv Bugraske i narušenog ugleda, kralj Milan je abdicirao.
Svoj život Natalija je nastavila u Francuskoj u dvorcu ''Sašino'', koji je dobio ime po njenom sinu Aleksandru (Saša). U to vreme društvo joj je pravila Draga Mašin, dvorska dama. Veruje se da su se tako Aleksandar i Draga Mašin upoznali i zavoleli.
Natalija je bila protiv braka svog sina sa 12 godina starijom udovicom, a kasnije se ispostavilo i nerotkinjom. Umesto čestitke sinu povodom venčanja, kraljica Natalija ga se putem pisma javno odrekla. Nisu imali priliku da se pomire jer je kralj Aleksandar, zajedno sa kraljicom Dragom ubijen u majskom prevratu 1903. godine.
Gubitak sina jedinca duboko je pogodio kraljicu Nataliju koja se potom povukla iz javnog života u jedan katolički manastir u Francuskoj. Kasnije je i sama primila katoličku veru. Umrla je sama u velikoj bedi i siromaštvu u manastiru Sen Deni 1941. godine. Počiva na groblju Lardi pored Pariza.
Uprkos nesuglasicama i svađama sa kraljem, narod je zavoleo i prihvatio Nataliju kao svoju kraljicu. Zvali su je ''srpskom majkom''. Brinula je o ranjenicima za vreme rata sa Bugarskom 1885. godine, pomagala je narodu i iskoristila je svoj uticaj da popravi mišljenje o Srbima i Srbiji koje je vladalo u Evropi.
