Za nju kažu da je bila najkontroverznija slikarka svih vremena. Živela je početkom dvadesetog veka. Bila je ljubimica mnogih zvezda Holivuda, a iznad svega je volela novac i raskalašan život. Danas se njena dela prodaju po basnoslovnim ciframa.
Kada se spomenu dvadesete godine prošlog veka, mnogi se sete popularnisti džeza, prohibicije, “Velikog Getsbija”, ali i razvoja art deko stila u umetnosti, čiji je jedan od najpoznatijih predstavnika bila slikarka Tamara de Lempicka. Baš u njenim delima je ovaj pravac dostigao vrhunac.
Iako je javnosti poznata kao Tamara de Lempicka, zapravo je rođena kao Marija Gorska u Varšavi 1898. godine. Otac Boris Gurvik-Gorski je bio bogati ruski trgovac ili industrijalac, dok je njena majka, Malvina Dekler, došla iz bogate poljske porodice.
Do kraja nije razjašnjeno da li se ona zaista rodila u glavnom gradu Poljske, zato što su postojale neke spekulacije da je mesto rođenja namerno “premestila” u Varšavu, a da se u stvari rodila u Moskvi, kako bi prikrila jevrejsko poreklo svog oca.
U najranijem detinjstvu njeni roditelji su se razveli, a ona je ostala da živi sa majkom. 1911. godine se seli kod rođaka u Sankt Petersburg, zahvaljujući kojima je ušla u bogate socijalne krugove.
Bila je redovan gost svih kulturni dešavanja, ali i elitnih barova. Uvek je znala da želi da živi u luksuzu, pa je na sve načine pokušavala da postane član elitnog dela društva. Na jednom od balova upoznaje i budućeg supruga Tadeuša Lempickog, od koga je dobila prezime po kome je ostala upamćena u istoriji umetnosti.
Nakon venčanja par je živeo u Sankt Petersburgu, gde ih je zadesila Oktobarska revolucija i 1918. godine, kao i većina pripadnika ruske aristokratije, beže u Pariz.
U izbeglištvu u Francuskoj 1922. godine Tamara započinje svoju slikarsku karijeru i stiče svoj definitivni umetnički stil učeći slikarstvo od Andrea Lota – slikara, dekoratera, kritičara, teoretičara umetnosti.
Na svom najpoznatijem muškom portretu de Lempicka je naslikala prvog muža i to u periodu kada je on, očajan zbog njenog raskalašnog života, ostavio zbog druge žene. Besna zbog toga, Lempicka je jednu ruku na portretu ostavila nedovršenom i rad izložila kao “Nedovršen portet Tadeuša Lempickog”.
Svoju umetnost Tamara je ubrzo shvatila kao ulaznicu u veliko društvo i sredstvo da dođe do novca, koji joj je bio važniji od same umetnosti.
"Neću prestati da slikam dok moja ruka ne bude od članka do ramena prekrivena draguljima", svojevremeno je izjavila.
Čovek kojeg je najviše volela, ostavio je okrutnim rečima: Životna priča Tanje Bošković! (FOTO)
Pričalo se da je slikala odevena u svilu, a da su joj ruke bile pune dijamantskog nakita.
"Lepa Poljakinja", kako su u visokim krugovima zvali de Lempicku, bila je naročito omiljenima među “marginalnim grupama”, pa su je feministkinje i homoseksualci smatrali kultnom ličnošću.
Bila je redovan gost lezbijskih žurki na kojima je pronalazila modele, a kasnije ih zavodila.
Njene fotografije iz ludih provoda i neskriveno biseksualno opredeljenje, punili su tadašnje tabloide, a vanbračne avanture doprinele su razvodu od advokata Lempickog, sa kojim je u braku dobila ćerku Mariju Kristinu, zvanu Kizet.
Nepriznata umetnica i miljenica holivudskih zvezda
Ubrzo nakon razvoda Tamara de Lempicka se ponovo udala, ovog puta za mađarskog barona Raula Kufnera, koga je upoznala tako što je od nje naručio portret svoje tadašnje ljubavnice. Međutim, kontroverzna i zavodljiva slikarka ga je toliko opčinila, da se njome oženio i tolerisao joj sve njene avanture i dekadentni način života. Ostao joj je veran sve do svoje smrti, 1962. godine.
Danas se njena dela prodaju po praprenim cenama, ali dok je bila živa kritičari joj nisu bili naklonjeni iako je mnogim zvezdama Holivuda bila miljenica. Dešavalo se da u toku meseca naslika i po nekoloiko desetina prortreta.
Selidba u Ameriku
Na zimu 1939. godine, Lempicka i njen suprug preselili su se u Sjedinjene Američke Države. Ona je odmah organizovala izložbu u Njujorku, iako su živeli na Beverli Hilsu.
Godine 1940. postala je omiljeni slikar među holivudskim zvezdama i društvenom i finansijskom elitom. Ipak, zanimljiva je činjenica da je i pored te popularnosti, čuvena Pegi Gugenhajm odbila da neku od Tamarinih slika izloži u svoj Muzej umetnosti dvadesetog veka.
U periodu života u Americi, naročito nakon preseljenja u Njujork 1943. godine, interesovanje za njeno slikarstvo počinje da opada, a pripadnike visokog društva tog vremena su mnogo više zanimale zabave koje je pravila.
Njene nove slike nisu bile dobro primljene na izložbi 1962. godine u Iolas Galeriji, te Lempicka čvrsto odlučuje da nikada više ne izloži svoje radove, i povuče se iz aktivnog života kao profesionalni umetnik.
Slika koja je ostala kao najbolji dokaz života kakvim je živela Tamara de Lempicka je čuveni “Autoportret” ili “Tamara u zelenom bugatiju” iz 1932. godine. To je njena najreprodukovanija slika, a predstavljala je simbol moderne i emancipovane žene koja ne mari za norme tadašnjeg društva.
Posle smrti muža Tamara je otišla na put oko sveta brodom, a kada se vratila nastanila se u Hjustonu, kako bi bila bliže ćerki i njenoj porodici.
Ipak, 1978. godine odlučila je da se odseli u Kuernavaku u Meksiku, gde je dve godine kasnije, 18. marta 1980. godine i preminula. Po njenom zahtevu, kremirana je, a pepeo je rasut iznad vulkana Popokatepetl.
