Momčilo Đujić bio je ličnost kojoj su se ljudi ili divili ili je prezirali, srednije nije bilo. U svom životu radio je mnogo toga, ali nije mogao ni da nasluti čime će se baviti njegovi potomci. Naime, kao srpski pravoslavni sveštenik, nakon atentata na kralja Aleksandra I Karađorđevića 1934. godine, pridružio se Udruženju četnika Koste Pećanca. I postao je jedna od čuvenijih četničkih vojvoda koji je predvodio značajan deo četnika na području severne Dalmacije i zapadne Bosne tokom Drugog svetskog rata.
Preživio je rat, predao se zapadnim Saveznicima i na kraju emigrirao u SAD. Nove komunističke vlasti su mu sudile u odsustvu i osudile ga za ratne zločine, optuživši ga za kolaboracije i odgovornost za smrt oko 1.500 ljudi tokom rata.
Nastanivši se u Kaliforniji, Đujić je igrao značajnu ulogu u srpskim emigrantskim krugovima i osnovao je srpski četnički pokret „Ravna gora” zajedno sa drugim protjeranim četničkim borcima. Kasnije se povukao u San Markos, gde je pisao pesme i dosetke koje su objavljivane i u SAD i u Srbiji. Predsednik Republike Srpske Biljana Plavšić mu je 1998. godine dodelila orden Karađorđeve zvezde (prvog reda).
Kako je izgledalo Momčilovo detinjstvo?
Momčilo Đujić je rođen 27. februara 1907. godine u selu Kovačić kod Knina u Kraljevini Dalmaciji, koja je bila administrativna jedinica u sastavu Austrougarske. Bio je najstariji od petoro dece Rada Đujića i Ljubice. Braća su mu se zvala Glišo i Boško, a sestre Mara i Ilinka Ika. Porodica je poreklom iz Bosne. Rade se u Kovačiće doselio sa ocem Glišom, koji je bio ratni invalid i njegovim bratom Nikolom, krajem osamdesetih godina 19. veka i neko vreme su živeli od vojne penzije njegovog oca koju je primao od Austrougarske vojske. Ljubica je rodom bila iz sela Ljubač, jugozapadno od Knina. Nedugo nakon ženidbe Ljubicom, Rade je postao uspešan zemljoradnik.
Momčilova majka je imala u planu da sinu dâ ime Simo, po njenom bratu, ali se njegovom ocu to ime nije svidelo i on, koji je rastao uz gusle i srpsku epsku poeziju, odlučio je da sinu da ime po vojvodi Momčilu, vlastelinu iz 14. veka koji je bio u službi srpskog cara Dušana Silnog.
Momčilo je osnovnu školu završio 1918. godine, kao najbolji učenik u razredu. Između 1920. i 1924. godine, pohađao je nižu gimnaziju u Kninu. Nakon dvogodišnje pauze, počeo je pohađati viši gimnaziju u Šibeniku, ali nije maturirao. U Sremskim Karlovcima je 1929. godine počeo pohađati srpsku pravoslavnu bogosloviju, diplomirao je 1931. godine i rukopoložen je za sveštenika dve godine kasnije. Dodjeljena mu je parohija u selu Strmica, nedaleko od Kovačića. Objavio je zbirku pesama „Emilijade” 1931. godine, reizdatu 1999.
Nedavno pre toga, oženio se Zorkom Dobrijević Jundžić, ćerkom uglednog trgovca iz Bosanskog Grahova. Venčali su se u crkvi Svetog Jovana Krstitelja u Kninu, gde je Momčilo kršten kao dete. Đujićevo prvo dete bio je Siniša rođen 1932. godine, a Zorka je tri godine kasnije rodila blizance — sina Radomira i ćerku Radojku.
Đujić i njegova porodica su bili relativno dobrostojećeg statusa tokom kriznog perioda u Kraljevini Jugoslaviji. Iako veliki broj parohijana nije bio naročito religiozan i u crkvu su dolazili samo tri ili četiri puta godišnje, Đujić je imao mesečnu zaradu od 1.000 dinara, a primao je i brojne poklone od meštana.
Takođe se bavio i živinarstvom, a posedovao je i imanje koje je davalo 900 kg pšenice godišnje. Iako je većina stanovnika Strmice bila siromašna, Đujićev dom je uvek imao dovoljno hrane. Zbog svog imetka, Đujić je postao najuticajnija osoba u selu. Koristio je svoj novac i uticaj kako bi pomogao seljacima u Dalmatinskoj zagori. Organizovao je izgradnju narodnog doma u Strmici 1934. godine, a finansirao je i nadgledao navodnjavanje poljoprivrednih površina zapadno od Mračaja i odobrio rekonstrukciju zvonika na crkvi Svetog Jovana Krstitelja, prema podacima sa Wikipedije.
Momčilo Đujić je preminuo 11. septembra 1999. godine u bolnici u San Dijegu u 92. godini života. Iza sebe je ostavio troje djece, dvije unuke, četvoro praunučadi, brata, Boška Đujića, i sestru, Ilinku Đujić.
Komemoraciju na kojoj je obeleženo šest meseci od smrti Momčila Đujića, organizovao je pokret dinarskih četnika „Vojvoda Momčilo Đujić” a održana je u crkvi Svetog Marka u Beogradu u martu 2000. godine. Srpska dijaspora u SAD postavila je spomenik Đujiću na srpskom groblju i Libertivilu u Ilinoisu.
Potomak koji ostavlja bez teksta
Momčilo je živeo u Kaliforniji, a tamo je ostala da živi i njegove unuka sa sinom. Upravo on vodi potpuno drugačiji život od poznatog pretka!
Naime, Dane je mladić homoseksualnog opredeljenja i vrlo je popularan na društvenim mrežama. Svojim objavama, neretko, izazove pravi haos na Instagamu, ali on ne mari za komentare drugih, već živi život po svojim pravilima.
Srpska javnost je ostala u čudu kada je videla praunuka popularnog “četničkog vojvode” u vrlo provokativnim izdanjima. Rajka, unuka popa Đujića se ponosi svojim sinom i podržava ga u svemu, te kako ističe, najbitnije joj je da je srećan.
Momčilov potomak i poznata odbojkašica
Odbojkašica ekipe "Gacka" Ivana Radović, inače reprezentativka Bosne i Hercegovine, pre dve godine je bila na meti federalnog dela bosanskih medija zbog objava na društvenim mrežama na kojima je pozirala sa šubarom i podignuta tri prsta uz poruku na ćirilici u kojoj se pominjao njen čuveni predak Đujić.
Sporno im je što se slikala sa šubarom, podignuta tri prsta i porukom ispisanom na ćirilici u kojoj se pominje vojvoda Momčilo Đujić.
- Ovo je prvi i poslednji put da se oglašavam na ovu temu. Ne bih to ni radila da nije otišlo predaleko, jer se prvenstveno radi o meni i mojoj porodici, koja trpi neverovatan linč od strane medija i ljudi. Igram za reprezentaciju BiH od svoje četrnaeste godine, gde sam prošla sve selekcije od pionirki do seniorki. Nikad nisam imala nijedan problem, što mogu da potvrde i saigračice i savez. Uvek sam bila na raspolaganju selektoru i trenerima, bez ikakvog interesa. Igrala sam u Brčkom šest godina, gde žive sva tri naroda, imam mnogo prijatelja različite veroispovesti i nikad nisam bila neko ko širi mržnju na bilo koji način, a pogotovo ne na nacionalnoj osnovi - istakla je za "Glas Srpske" i dodala:
- Inače, vojvoda Đujić mi je stvarno predak i sa njim sam se poistovetila pre svega kao sa pravoslavnim sveštenikom koji je bio žestok neprijatelj fašizma. Isticanjem pomenute fotografije ni na koji način nisam htela da povredim osećanja - verska, nacionalna i svaka druga - dozvoljavajući da svi o vojvodi imaju i prave svoju istinu i sud. Uvek sam volela svoje, a poštovala tuđe. Mislim da ove teme treba da ostavimo iza nas, da ne širimo mržnju i da volimo sport - u dahu je istakla tada odbojkašica.
