Mao Cedung (1893. – 1976.) i Josif Visarionovič Staljin (1878. – 1953.) bili su najmoćnije komunističke vođe svoga vremena. Osim u broju žrtava svojih režima, kineski i sovjetski diktator kao da su se takmičili u "mudrim" izrekama od kojih se prosečnom čoveku diže kosa na glavi.
"Politika je rat bez krvoprolića, a rat je politika s krvoprolićem", slikovit je bio Mao, što nije bila puka fraza znamo li da je odgovoran za smrt kojih šezdeset miliona ljudi.
"Smrt jednog čoveka je tragedija, smrt milione ljudi statistika", izjava je koja se pripisuje Staljinu, čoveku koji je namerno izgladnio Ukrajinu, ubio milione dobrostojećih seljaka te vršio čistke u vlastitoj partiji u sklopu čega je streljao hiljade, a milione poslao da rade i umru u sibirskim gulazima.
O njima ste do sada verovatno čuli pregršt bizarnih priča, od Maova rata protiv vrabaca do Staljinovog brisanja ljudi koji su mu pali u nemilost sa zajedničkih fotografija (prethodno bi ih, po pravilu, “izbrisao” i s lica zemlje). Ali, priča koju smo za vas pripremili luđa je od svega što smo ikad pročitali. Ako je verovati nekadašnjem sovetskom tajnom agentu Igoru Atamanenku, Staljin je svojevremeno krao – Maov izmet! Što ga je, pobogu, nateralo na takav postupak?
Do bizarnog podatka, koji je klasifikovan kao najstroža tajna, Atamanenko je došao proučavajući dokumentaciju sovjetskih špijunskih službi. U to vreme, Sovjeti nisu imali sofisticirane uređaje za prisluškivanje kakvi su danas dostupni i amaterskim detektivima, pa su se katkad, u večnoj potrebi za izvlačenjem informacija o svjetskim državnicima, oslanjali na kvazinaučna istraživanja. Na primer, polagali su velike nade u rad tajne laboratorije, modernog postrojenja koje je bilo u nadležnosti Lavrentija Pavloviča Berije, Staljinove desne ruke. U njemu su, pedantno i metodično, najbolji naučnici u zemlji analizirali nusprodukte probave svetskih glavešina!
Bili su, naime, uvereni da se iz izmeta može doznati mnogo o onome iz čijih je creva izišao. Ako bi, na primer, u stolici otkrili visoku koncentraciju aminokiseline triptofana, zaključili bi da je subjekat od kojeg su ga prikupili mirna, razumna osoba. Nedostatak kalijuma u istoj interpretirao se kao znak da je osoba sklona nervoznim istupima te da vrlo verovatno pati od hronične nesanice. Bili su to korisni podaci, mada je njihovo naučno utemeljenje, dakako, pod golemim upitnikom. Ako znamo da izmet, nakon što čovek povuče vodu, odlazi na svoje uobičajeno putovanje, postavlja se logično pitanje: kako su, dolazili do “smeđeg zlata”?
Odgovor na ovo pitanje daćemo na primeru već spomenutog kineskog lidera. U decembru 1949. godine, Mao Cedung bio je u službenoj poseti Moskvi. Kako bi se Staljin domogao Maova psihološkog profila, pripadnici njegove tajne policije dobili su zadatak da se posvete najsmrdljivijoj vrsti špijunaže. I pre nego što je Maova noga stupila na moskovsko tlo, u njegovu privremenu rezidenciju postavljeni su specijalni toaleti– nisu vodili do kanalizacije, već do limenih kutija, kako bi izmet cenjenog gosta mogla biti prikupljena i poslat na analizu.
Punih deset dana, koliko je Mao boravio u prestonici, neumorni agenti prikupljali su dragocen materijal. Za to vreme, zabeleženo je, kineski državnik se gostio biranim jelima, koje je zalivao najkvalitetnijim viskijem. Nakon što su naučnici proučili ono što običan čovek nikad ne bi hteo uzeti u ruku, Staljin je navodno zaključio da se Mau ne može u potpunosti verovati te je odustao od ideje da s njim potpiše važan sporazum.
Prema pisanju najpopularnijih ruskih dnevnih novina, “Komsomolskaya Pravde”, projekt koji je davao podatke velike vrednosti ugasio je Staljinov naslednik Nikita Hruščov, naredivši da se tajna laboratorija zatvori. List je tražio komentar od Savezne sigurnosne službe Ruske Federacije, naslednice KGB-a. “Nemamo komentar" bio je jedini komentar FSB-a.
