Grigorije Durić se zamonašio 23. juna 1992. godine u manastiru Ostrog, a potom je sa episkom Atanasijem Jevtićem otišao u manastir Uspenja Presvete Bogorodice Tvrdoš kod Trebinja. U čin jerođakona rukopoložen je 17. jula, a u čin jeromonaha 19. avgusta 1992. godine. Sveti arhijerejski sabor Srpske pravoslavne crkve ga je 15. maja 1999. godine izabrao za vikarnog episkopa humskog pri Eparhiji zahumsko-hercegovačkoj. Po blagoslovu tadašnjeg patrijarha srpskog Pavla od strane mitropolita crnogorsko-primorskog Amfilohija Radovića imenovan je za episkopa zahumsko-hercegovačkog i primorskog, piše Biografija.org.
Na redovnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske Pravoslavne Crkve u maju 2018. godine Grigorije je izabran za eparhijskog arhijereja Eparhije frankfurtske i sve Nemačke. Ustoličen je 16. septembra 2018. godine u Hramu Svetog Save u Diseldorfu. Sledećeg meseca eparhija je preimenovana u Eparhiju diseldorfsku i nemačku. Vladika Grigorije je objavio nekoliko knjiga, među kojima su zbirk beseda i razgovora „Dolazi čas i već je nastao“, novele „Lazar“ i „Priča o starom kralju“, zbirku kolumni „Radost života“, zbirku priča „Preko praga“, autobiografija „Gledajmo se u oči“ i druge. Dobitnik je nagrada Kočićevo pero i Kočićeva knjiga, te Ordena Njegoša II reda i Ordena Republike Srpske.
Detinjstvo, mladost i obrazovanje
Grigorije Durić je rođen 1967. godine u Varešu u pravoslavnoj porodici. Njegov otac se zvao Zdravko, a majka Savka, devojački Jović. Porodica Durić je u selo Planinica kod Vareša doselila iz hercegovačkog sela Banjani, iz okoline Bilećkog jezera. S obzirom na to da je Zdravko preminuo vrlo rano, potpuna briga o sinovima Stanislavu i Mladenu pala je na Savku. Kako je jednom prilikom ispričala, nije bilo lako vaspitavati i obrazovati sinove u takvim okolnostima. Na sreću, pomagao joj je njen otac koji je imao veliki uticaj i na njene sinove. Grigorije je 1981. godine završio osnovnu školu u selu Planinica, a potom je 1984. godine završio elektrotehničarsku školu u Varešu. Jednom prilikom je priznao da je u to vreme sumnjao u svoju veru, premda je odrastao u pravoslavnoj porodici. Po njegovim rečima, prelomni trenutak se dogodio nakon svađe sa bratom, kada je utehu pronašao u Svetom pismu. Krenuo je u crkvu i zainteresovao se za teologiju. Poželeo je da upiše bogoslovsku školu, ali majka nije imala dovoljno novca da ga pošalje u Beograd. Zato je brat obećao da će pomoći majci, a da ona svoju malu penziju da mlađem sinu da može da se školuje u srpskoj prestonici. Godine 1988. je završio srednju bogoslovsku školu, a naredne godine je upisao Bogoslovski fakultet Univerziteta u Beogradu, te otišao na služenje vojnog roka u Zagreb. Diplomirao je 1994. godine, a u periodu od 1995. do 1997. godine bio je na postdiplomskim studijama u Atini. Grigorije je 29. oktobra 2014. godine odbranio doktorsku disertaciju pod naslovom „Relaciona ontologija Jovana Zizjulasa“ na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu.
Put od monaha do vladičanskog trona Hercegovačke eparhije
Tokom jednog intervjua Durić je kazao da je jedno vreme bio predstavnik studenata Bogoslovskog fakulteta, a potom je sa grupom kolega predvodio demonstracije protiv Slobodana Miloševića, tadašnjeg predsednika Savezne Republike Jugoslavije.
Odluku da postane monah doneo je polovinom 1992. godine. Zamonašen je 23. juna iste godine u manastiru Ostrog i dobio ime Grigorije. Odatle je sa episkom Atanasijem Jevtićem, njegovim duhovnim ocem, otišao u manastir Uspenja Presvete Bogorodice Tvrdoš kod Trebinja. U čin jerođakona Grigorije je rukopoložen 17. jula 1992. godine, a 19. avgusta iste godine je postao jeromonah. Durić je 12. maja 1996. godine postao iguman manastira Tvrdoš, a godinu i po dana kasnije dobio je čin arhimandrita. Na redovnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve koje je održano od 13. do 15. maja 1999. godine Grigorije je izabran za vikarnog episkopa humskog pri Eparhiji zahumsko-hercegovačkoj. Kada je episkop Atanasije odlučio da se povuče održano je vanredno zasedanje Sabora SPC na kome je Grigorije izabran na upražnjenu eparhijsku katedru. Po blagoslovu tadašnjeg patrijarha Pavla mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije Radović je 3. oktobra 1999. godine ustoličio Grigorija na vladičanski tron Hercegovačke eparhije. S obzirom na to da je tokom rata u Bosni i Hercegovini uništeno 36 crkava, 12 parohijskih domova, vladičanski dvor u Mostaru, vladičanska kuća u Dubrovniku i manastir Žitomislić, dok je na desetine verskih objekata bilo oštećeno, vladika Grigorije je imao nezahvalan zadatak da obnovi svoju eparhiju.
Zahvaljujući sveštenstvu i vernicima, ali i dobrim odnosima Grigorija sa srpskim političarima i privrednicima, mnoge bogomolje su obnovljene. Osim toga, obnovljeni su vinogradi i poljoprivredno zemljište, a Eparhija zahumsko-hercegovačka je postala vlasnik hotelskog preduzeća Platani DV, te Podruma manastira Tvrdoš. Prema pisanju medija manastir Tvrdoš je ima vlasničke udele u poljoprivrednim preduzećima Popovo polje i Agrokoop. Na kritike da je ulogu verskog vođe zamenio ulogom menadžera i biznismena vladika Grigorije je odgovarao da je nasledio eparhiju u vrlo teškom momentu, kako za vernike, tako i za sveštenstvo i monaštvo, te je morao da traži načine da se obnovi život u Hercegovini u svakom smislu te reči. Zato je, kaže, umesto da traži od vernika priloge, odlučio da iskoristi blagodati zemlje i klime u Hercegovini kako bi se život tamo vratio.
Pored obnove crkava, manastira, škola i bolnica, vladika Grigorije se bavio i pomirenjem naroda u Bosni i Hercegovini. Tako je jedno vreme vršio funkciju predsedavajućeg Međureligijskog vijeća u Bosni i Hercegovini. U periodu od 17. do 23. septembra 2016. godine zajedno sa predstavnicima ostalih verskih zajednica je obišao mesta stradanja srpskog, hrvatskog i bošnjačkog stanovništva Tomašica, Gradina Donja i Uzdol. Grigorije je obavljao i dužnost episkopa zamenika mitropolita dabrobosanskog Nikolaja Mrđe, te nekoliko puta bio član Svetog arhijerejskog sinoda Srpske pravoslavne crkve.
Izbor za Episkopa nemačkog Na redovnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske Pravoslavne Crkve koje je održano u maju 2018. godine izabran je za eparhijskog arhijereja Eparhije frankfurtske i sve Nemačke, koja je kasnije promenila ime u Eparhija diseldofrska i nemačka. Grigorije je ustoličen 16. septembra 2018. godine u Hramu Svetog Save u Diseldorfu.
Vladika Grigorije je jedan od crkvenih velikodostojnika koji u javnost neretko iznosi svoje stavove o politici i političarima, kako u Bosni i Hercegovini, tako i u regionu. Kada je preuzeo rukovodstvo Eparhijom zahumsko-hercegovačkom i primorskom, bio je blizak sa Mirkom Šarovićem, tadašnjim predsednikom Republike Srpske uz čiju je pomoć, između ostalih, završena izgradnja manastira Hercegovačka Gračanica na brdu Crkvina iznad Trebinja.
Neko vreme je bio oštar kritičar, tada opozicionog političara Milorada Dodika, ali se njihov odnos s vremnom promenio, pa su, prema njegovim rečima vladika i sadašnji srpski član Predsedništva Bosne i Hercegovine postali prijatelji.
Grigorije je u par navrata kazao da lično poznaje nekadašnjeg gradonačelnika Beograda Dragana Đilasa, jer su u isto vreme protestovali protiv režima Slobodana Miloševića. Na pitanja novinara kako to da verski vođa održava prijateljske odnose sa svim vladajućim strukturama u Republici Srpskoj, vladika je odgovorio da nije reč o prijateljstvu nego o saradnji koja je između crkve i države neophodna.
Grigorije je jedan od vladika koji redovno gostuje na televizijskim emisijama čije su teme, ne samo religija, nego i politika i društvo u celini.
Književni rad Episkop Grigorije je do sada objavio na desetine radova u domaćim i međunarodnim časopisima, a neke njegove besede i razgovori su sažeti u knjizi „Dolazi čas i već je nastao“ koja je svetlost dana ugledala 2004. godine. Četiri godine kasnije objavio je novelu „Lazar“, a 2009. se u prodaji pojavila njegova knjiga „Priča o starom kralju“. Zbirku kolumni pod nazivom „Radost života“ Grigorije je objavio 2010. godine. Autor je knjige proze „Preko praga“ koja je doživela veliki uspeh, ne samo u regionu, nego i među pravoslavnim vernicima u dijaspori. Za ovo delo je 2017. godine dobio nagradu Kočićevo pero, te nagradu Kočićeva knjiga za celokupno književno stvaralaštvo.
Svojevrsnu autobiografiju pod nazivom „Gledajmo se u oči“ episkop je objavio 2019. godine. Kako je naveo izdavač, kroz opsežan intervju vladika je dao odgovore na pitanja o svom životu, odrastanju, ljubavi prema veri i drugim temama.
Porodica, sport i biznis
Grigorije Durić je rođen 1967. godine u Varešu. Odrastao je u srpskoj pravoslavnoj porodici u selu Planinica. Kako je jednom prilikom ispričao, njegov deda sa majčine strane je bio pripadnik Kraljeve garde, te je tokom Drugog svetskog rata zarobljen i odveden u logor u Nemačkoj. Rani gubitak oca je ostavio traga i na njega, kao i na starijeg brata Stanislava, koji je kasnije postao sveštenik. Premda je rođen u centralnoj Bosni i deo svog života proveo u Beogradu, episkop Grigorije je oduvek isticao da se najbolje i najlepše oseća u Hercegovini. Vladika Grigorije pažnju javnosti izaziva, ne samo svojim otvorenim i jasnim stavovima o mnogim pitanjima, nego i zbog ljubavi prema sportu, konkretno fudbalu, košarci, tenisu, stonom tenisu i boksu. Ne krije da je oduvek bio vatreni navijač Crvene zvezde, te da je prisustvovao utakmici sa Dinamom na zagrebačkom Maksimiru koja se smatra nezvaničnim početkom rata na području bivše Jugoslavije.
Pored fudbala, Grigorije rado igra košarku i tenis, a jedno vreme je tvrdio da bi se u stonom tenisu mogao takmičiti sa profesionalcima. Jedna od njegovih velikih strasti je boks, mada se mnogi slažu da mu ni skijanje nije strano.
Zahvaljujući sportskom talentu preko koga je razvio i neposredni kontakt sa vernicima bio je idol mnogim mladima u Hercegovini.
Ipak, u domaćoj javnosti ga mnogi kritikuju jer smatraju da je poslove eparhije pretvorio u biznis, te zato što je prodao crkvenu zemlju u Mostaru. Episkop priznaje da je ta trgovina bila pogrešna, ali tvrdi da je svoje menadžerske sposobnosti koristio isključivo kako bi obnovio porušene crkve i manastire, nahranio sveštenstvo i monahe, a potom i izgradio i obnovio škole i bolnice u mnogim mestima koja pripadaju njegovoj tadašnjoj eparhiji.
O značaju Badnjeg dana:
“Kad bi smo sve sveli na jednu rečenicu i na jednu misao i sliku, to bila slika kad Majka Božja drži u naručju Sina Božjeg. To jedinstvo koje se dogodilo u tom zagrljaju te žene i tog deteta, koje je u stvari Bog, a postao je radi nas čovek…. To je ono što spasava svet”.
O prijateljstvu:
"Imati prijatelja je možda i najveće bogatstvo. To znači nikada ne biti sam. Ma gdje bili i ma šta radili, ako imate prijatelja, vi u svakom času osjećate podršku i ohrabrenje koje ne mora nikako i ničim da se iskazuje. Ta podrška prosto postoji. No, imati prijatelja nije samo prosta privilegija i dar. To je ozbiljna i odgovorna briga jer se prijateljstvo gaji kao cvijet. Ono se teško razvija i stiče, a lako se izgubi i uvene. Mnogi ljudi nisu svjesni toga i zato su često tužni i sami. Tužni su jer gube, jer ne paze na prijateljstvo i prijatelje. Odnos prijateljstva podrazumijeva da uvijek i u svemu činite svoga prijatelja čašću većim od sebe; da brižno i nježno pazite da se ne postavljate većim i boljim od njega; da budete sa njim u radosti i žalosti, u volji i u nevolji, uvijek kao sluga, a nikada kao gospodar ili narednik. Kad ga hvalite, da pazite da to ne bude isprazno laskanje; kad mu skrećete pažnju na greške – to mora biti puno iskrene ljubavi. Kad vas pozove ili nešto zamoli, tada nema izgovora; svaki izgovor je izdaja i grijeh, i opasnost gubitka najdragocjenijeg imanja – prijateljstva. Vaš prijatelj je vaša snaga i radost. Svaka nebriga o cvijetu prijateljstva je gubitak radosti i snage."
O smrti:
"Smrt je tu, među nama, možemo je ignorisati, poricati ili je pak promišljati iz ugla koji podrazumeva suočavanje s njom, kao s poslednjim i najvećim neprijateljem, kako bi rekao apostol Pavle, i to upravo tako što ćemo svojim prisustvom razbijati i odagnati samoću i strah jedni drugima kako u životu tako u času smrti. Smrt je sud i čas provere i najverovatnije je tačno ono zapažanje da će (pre)ostati samo ono što izdrži proveru smrti. Valja nam svima proći kroz vrata smrti, ali utešno je to da je Hristos svojom prolaskom kroz smrt učinio da njegovo vaskrsenje može postati i naše."
O sreći:
"Čovek je blagosloven kada stavlja sebe u službu Boga i drugim ljudima".
O pravdi:
"Pravda je priznati svoju nepravdu. To je možda najveća i najteža pravda koju čovek u ovom svetu može sprovesti."
O praštanju:
"Ako nisi speman da zatražiš oproštaj, nećeš biti sposoban ni da zatražiš oproštaj."
O skromnosti:
"Mera je vrlina, ne skromnost, to je prava stvar."
O putovanju:
"Još u detinjstvu sam zavoleo putovanja, naročito ona vozovima. Možda zato što mi se oduvek činilo da smo samo putnici u ovom svetu. I što više putujem, sve se više nadam da idem u susret Carstvu nebeskom."
O depresiji:
"Nikad nemoj da stojiš u dilemi. Nemoj nikad da stojiš na raskrsnici. Vozi bilo kuda, samo nemoj stajati na raskrsnici, jer nešto ćete udariti, pa makar i u pogrešnom pravcu. Šta sam ja video da se ljudima dešava? Dešava se to da stanu. Da li ću tamo , da li ću ovamo, da li ću pogrešiti, da li neću pogrešiti? Ja to zovem: Dilema je prostor za đavola. Kada čovek dugo stoji u dilemi, onda đavo nastupa.
