Ne znamo jeste li čuli za maleni grad Vitir u američkoj saveznoj državi Aljasci. Prvi veći grad u njegovoj blizini je Enkoridž od kojega je Vitir udaljen nešto manje od sto kilometara. Enkoridž je postao poznat, na ovim našim prostorima, tokom emitovanja serije "Život na severu". Ovaj maleni grad svojim brojem stanovnika mogao bi se uporediti s izmaštanim i pomalo bajkovitim Siselijem, a kojega su pisci spomenutog serijala, o osobenjacima na dalekom severu, smestili znatno dalje u aljasku divljinu. Ukoliko ste voleli ovu seriju verujemo da će vas zanimati i tekst o jednom čudnom, ali stvarnom gradu, koji je neverovatan na više načina.
Nekad vojna baza
Vitri je posebno mesto s nešto više od 300 stanovnika, a od kojih njih 80 posto živi u jednom stambenom kompleksu. U suštini manje-više cela jedna zajednica živi pod istim krovom. Na ovom je mestu nekada postojala vojna baza iz Drugog svetskog rata koja je napuštena, a na mestu jednog, od dva izgrađena kompleksa, smešten je danas celi jedan grad. Stanovnici Begič Toversa, kako nazivaju ovu zgradu, žive poput stanovnika nekih drugih malih gradova, uz neke bitne razlike.
Pandemija i zatvaranje
Kada je izbila pandemija stanovnici ovog gradića našli su se u teškoj situaciji jer gotovo svi žive na jednom mestu, zbog čega je došlo do zatvaranja naselja. Od vanjskih posetilaca u naselje mogu ući samo zaposlenici kompanije, koje ovde posluju, kao i stanovnici objekta i njihovi najbliži. Mnogi stanovnici od tada poseduju majice na kojima piše POW ili "zatvorenik Vitira". Neki od stanovnika godinama nisu napustili grad. O posebnosti života ovde svedoči i tamošnja učiteljica Erika Tompson, koja navodi: "Neki ga ljudi vole jer može biti stvarno društven, a neki ga vole jer može biti istovremeno pust."
Jedan put
Pre izgradnje tunela do grada se zimi moglo stići samo brodom, a kada je vreme dopuštalo i vozom. Ali pre nešto više od 15 godina došlo je do preuređivanja tunela iz Drugog svetskog rata od kada se u grad može stići i autom, ali ne tako lako kao što se možda čini na prvi pogled. Do naselja vodi samo jedan put, a to je tunelski koji ima samo jednu traku pa je dopušteno ovuda prolaziti u intervalima od 30 minuta u jednom, pa drugom smeru. Kako tunel nije otvoren stalno, u grad se može ući između 5 i 30 ujutro i 22 i 30 sati navečer. Problem ulaska u grad mogu predstavljati i snežni nanosi kojih ovde ima znatno više od nacionalnog proseka (kažu čak 1000 puta više). Vremenski uslovi nisu loši samo zimi već i preostalih šest meseci u godini, kada uglavnom pada kiša. Ali, stanovnicima ovog kompleksa to ne smeta previše, jer je zgrada sagrađena da izdrži i bombardovanje u neposrednoj blizini.
Gužva znači da lift staje na svakom spratu
Naselje privlači posetioce svojom jedinstvenošću. Većina želi da idi i doživi kako celo naselje funkcioniše pod jednim krovom, ili na četrnaest spratova. Upravo su zbog toga gornji spratovi namenjeni gostima te funkcionišu kao Doručak sa prenoćištem. To omogućava znatiželjnom posetiocima da iskuse život pod jednim velikim krovom. Većina gradskih usluga je smeštena na prvom spratu zgrade, tako su tu policijska stanica, pošta, trgovina, medicinska ambulanta i druge usluge, kao i kompanije. Za većinu stanovnika otići na posao ili školu retko zahteva izlazak iz objekta. U podrumu je crkva, odnosno dve crkve koje dele isti prostor. Vreme najveće gužve za njegove stanovnike, znači da će se lift zaustavljati na svakom spratu. Čudno zar ne, ali nekako zgodno istovremeno?
Neki ljudi ne mogu živeti u tzv. prisilnoj socijalizaciji, kako je nazivaju, pa su se s vremenom preselili u apartmane u blizini kompleksa, koji su jedino mesto na kojem ima života uz primarni objekt, u kojem živi većina stanovništva.
U ovom gradu morate, kažu, imati dve bitne osobine da bi u njemu živeli, trebate znati biti sami, ali istovremeno biti i društven.
