Sveti mučenik Longin, je bio prvi oficir koji je, posle Hristovog stradanja, skinuo vojnu uniformu i udaljio se od sveta radi Isusa Hrista. Bio je kapetan, starešina vojnika koji su prisustvovali raspeću Isusa Hrista na Golgoti, o čemu svedoče jevanđelisti Matej, Marko i Luka. Opisujući Hristovo stradanje božanstveni Matej veli: “A kapetan i koji s njim čuvahu Isusa videvši da se zemlja trese i šta bi, poplašiše se vrlo govoreći: Zaista ovaj beše Sin Božji”.
Za sveto koplje, kojim je na Golgoti proboden razapeti Isus Hrist, vekovima se pričalo da ima čudesnu moć. Postoji verovanje da će onaj u čiji posed dođe relikvija zavladati svetom, zbog čega su mnogi državnici i tajna društva bili opsednuti potragom. Car Justinijan, Karlo Veliki, Fridrih Barbarosa i Hitler navodno su drhtali pred tim komadom čelika, koje je, prema drevnom zapisu, pripadalo rimskom centurionu Longinu.
"Ali jedan od vojnika probode mu bok kopljem, i odmah potekoše krv i voda", navodi se u Jevanđelju po Jovanu, koje opisuje poslednje trenutke Sina Božjeg, razapetog na Golgoti. Isus Hrist izdahnuo je na krstu, a ime rimskog vojnika koji ga je dokrajčio ne pominje se u kanonskim spisima.
Već vekovima se kao glavni krivac navodi rimski kapetan Gaj Kasije Longin. Međutim, njegov identitet potvrđuje samo apokrifni tekst koji se nije našao u Bibliji sa svetim spisima hrišćanske crkve.
Iako je autor nepoznat, mnogi naučnici pretpostavljaju da ga je napisao Nikodim, farisej koji se pominje u Jovanovom jevanđelju i koji je učestvovao u Isusovoj sahrani. No, neki smatraju da je Jevanđelje po Nikodimu, poznato i kao Dela Pilatova, nastalo kasnije, u 4. ili 5. veku.
"Isusova krv potekla je kao iz izvora, a kapi su poprskale Longinove bolesne oči". U tom trenutku on je čudesno ozdravio, navodi se u tekstu.
I U jevanđeljima po Marku i Luki se ponavlja: "Zaista, ovaj čovek bejaše pravednik", rekao je centurion, prvi oficir koji je, posle Hristovog stradanja, skinuo uniformu i udaljio se od sveta, da bi se potom preobratio i postao sledbenik njegovog učenja.
Malo zemlje (ili sunđer) natopljene Hristovom krvlju Longin je stavio u metalnu kutiju i s njom stigao do italijanskog grada Mantove, u Lombardiji. Kada su započeli žestoki progoni hrišćana, relikviju je zakopao i vratio se u Kapadokiju. Tamo mu je, kao mučeniku za veru Hristovu, odrubljena glava 2. decembra 37. godine.
Njegovi zemni ostaci preneseni su 533. u Mantovu. U međuvremenu je proglašen i svetim mučenikom. Slave ga i katolička i pravoslavna crkva, kao zaštitnika vojnika i slabovidih osoba. Ima i statuu u Vatikanu, ispod kupole bazilike Svetog Petra.
Šta kažu legende, šta činjenice?
Sveti Longin, po nekima rodom iz Kapadokije (Mala Azija), po drugima iz italijanske regije Abruco, bio je vojnik koji je kopljem probo Isusov bok i starešina straže koja je čuvala njegov grob. Međutim, ne postoje fizički ili istorijski dokazi koji potvrđuju da je u pitanju stvarna osoba, iako se, u mnogim pričama koje su se usmeno prenosile, detaljno opisuje kako je kasnije ubijen zbog svojih hrišćanskih uverenja i propovedanja.
Zašto je Jevanđelje po Nikodimu zabranjeno?
Pre svega, zato što ne može da se precizno utvrdi ko je autor i zato što je nastalo stotinama godina nakon što su se odigrali opisani događaji – Isusovo stradanje, mučenje, smrt i vaskrsnuće. Sadrži i detalje kojih nema u kanonskim jevanđeljima, poput Pilatovog dnevnika i razgovora između Isusa i Nikodima.
Jovanovo jevanđelje jedino je na kome se bazira verovanje u Longinovo koplje, odnosno Sveto koplje, ili Koplje sudbine. Nakon što su rimski vojnici odustali od namere da lome kolena Isusu ne bili time ubrzali proces umiranja, smatrajući da je već preminuo, "jedan od njih probode mu rebra kopljem". Bila je to poslednja rana koju je Isus Hrist zadobio na krstu.
Šta se desilo sa svetim kopljem?
U srednjem veku, na talasu sve brojnijih legendi o Svetom gralu i ostalim relikvijama sa Golgote, u Mantovi je otkriveno Longinovo telo zajedno sa sunđerom kojim je, prema široj verziji priče, čistio Isusove rane nakon skidanja sa krsta. Sa otkrićem se razvio i snažan kult.
Sveto koplje prvi put pominje hodočasnik Antonino od Pjaćence 570. godine, koji ga je, navodno, video u Jerusalimu, zajedno sa krunom od trnja kojom je Isus bio krunisan na raspeću.
Nakon što su Persijanci osvojili Svetu zemlju i polomili koplje na dva dela, vrh je otišao u Carigrad gde se čuvao u crkvi Svete Sofije. Latinski car Konstantinopolisa, Baldvin II, uzeo ga je nakon što su krstaši osvojili prestonicu Vizantije, i kasnije ga prodao francuskom kralju Luju IX. Tokom Francuske revolucije je nestao.
Prema jednoj priči, deo koplja kojim je ubijen Isus Hrist nalazi se ispod kupole bazilike Svetog Petra. Druga legenda kaže da se čuva u Beču, u carskoj riznici palate Hofburg, gde ga je video i Hitler:
"Stajao sam tamo i nekoliko minuta netremice zurio u njega, potpuno nesvestan zbivanja oko sebe...", rekao je.
Treća navodi da je završilo u gradu Vagaršapatu, sedištu jermenske apostolske crkve.
Stil / Žena
