Družio se s čuvenim nobelovcem i skupljao ploče: Korać je ispisao košarkašku istoriju, a poginuo sa samo 30 godina

Radivoj Korać, čuveni Žućko, bio vanremenski košarkaš, poznat po nestvarnoj igri. Sa svojim timom harao je košarkaškim trerenima širom sveta i osvajao brojne medalje.

Rođen je 5. novembar 1938. godine u Somboru u porodici Bogdana i Zagorke Korać. Ime nosi po dedi, koji je bio sveštenik poreklom iz Like. Imao je dve godine mlađeg brata Đorđa.

Početkom rata otac Bogdan bio je prognan u zarobljeništvo u Italiju, a majka odlazi za drugim sinom u Vrhovine u Liku, gde je Radivoja pethodno već odvela baka. Tokom rata im je kuća u Lici zapaljena i Koraćeva majka sa njima dvojicom beži u Zagreb kod rođaka. Dok njegov otac, posle bežanja iz italijanskog logora, odlazi u partizane. Petesedih godina biva proglašen za Informbirovca i završava u zatvoru na Golom otoku, gde provodi dve godine.

Radivoje je bio stidljiv, diskretan, lepo obrazovan, prijatan, druzeljubiv, voleo je košarku, pozorište, književnost, slikarstvo ali i elektrotehniku. Muzika mu je bila duhovna hrana i obožavao je ploče.

Studirao je Elektrotehnički fakultet Univerziteta u Beogradu, čak, je propustio pola sezone 1961. godine, želeći da se posveti studijama, ali je Bora Stanković uspeo da ga nagovori da se vrati košarci. Apsolvirao je na fakultetu ali ga nije završio, želeo je da ga završi kad završi sa košarkom.

Miro Cerar mu je bio oličenje uzornog sportiste, družio se sa našim jedinim dobitnikom Nobelove nagrade za knjizevnost Ivom Andrićem. Voleo bioskop, ali i da gleda hokej na ledu, fudbal. Mnogo je i čitao.

Svi sportovi su mu išli od ruke. Igrao je fudbal, rukomet, stoni tenis, šah. Na juniorskom prvenstvu u atletici pobedio je u skoku u vis kao i na armijskom prvenstvu kada je služio vojsku. Atletiku je smatrao najznacajnijim dodatnim sportom za košarkaše, jer se tako razvija skočnost, brzina, refleksi, snaga i izdržljivost.

Radivoje se sa košarkom upoznao tek u 12 godini na letovanju u Karlovcu, kada je ugledao košarkaško igralište u dvorištu Fiskulturnog doma. Posmatrao je treninge i bio fascininiran igrom. Prvi put je pozvan da igra za školsku ekipu u trećem razredu gimnazije zbog visine, a po sopstvenoj priči imao je ogromnu tremu i nije postigao niti jedan koš.

Kako je stanovao u Takovskoj ulici, u blizini terena OKK Beograda, posle školskog takmičenja odlazi tamo na trening i počinje da ispisuje istoriju u sprskoj košarci.

Sa samo 16 godina zaigrao je za BSK na poziciji krilnog centra, sa visinom od 193 cm. Trenirao ga je legendarni Borislav Stanković.

Dobio je dres broj pet i to ga je mnogo obradovalo, jer je rođen 5 novembra. Prvi put kada su postali juniorski prvaci Srbije, pobedivši i Zvezdu i Partizan, na jednoj utakmici protiv Pancevaca rezultat je bio 33:28 za OKK Beograd, a Korać je postigao svih 33 poena.

Već 1956. godine Korać nastupa za prvi tim OKK Beograda na kvalifikacijama u Ivangradu, zajedno sa Slobodanom Gordićem, sa kojim je bio komšija u Takovskoj ulici I OKK Beograd se vraća iz druge u prvu saveznu ligu.

Trener Montažnog iz Zagreba Ivan Arapović na tim kvalifikacijama mu daje nadimak Žućko, zbog riđe kose, i on mu ostaje do kraja života, a i danas ga vrlo često tako oslove.

Korać je kao igrač OKK Beograda nastupao na raznim evropskim takmičenjima. Tri puta je proglašen za člana najboljeg evropskog tima. Na utakmici Kupa evropskih šampiona protiv Alvika iz Stokholma 1965. godine, Korać je postigao 99 poena (utakmica se završila rezultatom 155:57) i zamalo srušio rekord Vilta Čejmberlena koji je 2. marta 1962, na utakmici između Filadelfija Voriorsa i Njujork Niksa, postigao 100 poena.

Bio je najbolji strelac prvenstva Jugoslavije sedam godina uzastopno, što je najviše u istoriji jugoslovenske košarke, sa prosekom poena po utakmici od 32,7.

Korać je bio poznat po svom karakterističnom izvođenju slobodnih bacanja, sa dve ruke odozdo, držeći loptu pre šuta neposredno iznad terena, takozvano iz bunara.

U Belgiji je jednom prilikom bio gost u vrlo gledanom televizijskom šou-programu. Na pitanje voditeljke koliko slobodnih bacanja može pogoditi iz 100 pokušaja, Korać je odgovorio da može pogoditi 70 do 80. U tom trenutku se pomerila zavesa u studiju iza koje je stajao koš. Voditeljka je zamolila Koraća da gledaocima potvrdi svoju tvrdnju na licu mesta, a Korać je pogodio sva slobodna bacanja.

Za jugoslovenski nacionalni tim je debitovao 1958. godine. Nastupao je na četiri Evropska prvenstva (2 srebrne i bronzana), a na tri je bio prvi strelac, dva Svetska (dve srebrne), a igrao je na 5 Balkanijada. Osvojili su i srebrnu medlaju na Olimpijskim igrama. Odigrao je ukupno 157 međunarodnih utakmica i postigao 3153 poena, sa za tadašnje standarde visokim prosekom od 20,1 poena po utakmici.

Za reprezentaciju Jugoslavije preko 160 utakmica, postigao preko 3.200 poena sa prosekom od preko 20 poena po utakmici.

- Igrati za državni tim san je svakog sportiste. Nisu to obične igre, tada se svira himna zemlje čije boje braniš, to treba doživeti. To je ushićenje, podstrek za još veće napore, za zalaganje da se postigne još jedan koš. To je neraskidivo drugarstvo sa ostalim članovima reprezentacije. To je bezbroj prijatelja širom sveta - istakao je Korać jednom prilikom o igri za nacionali tim.

Poginuo je saobraćajnoj nesreći 2. juna 1969. kod sela Kamenice, 12 km od Sarajeva, posle utakmice između reprezentacije Jugoslavije i selekcija Bosne i Hercegovine. Imao je samo 30 godina.

Prvi je sportista koji je sahranjen u Aleji velikana u Beogradu. Na sahrani je prisustvovala i delegacija iz Petrarke iz Padove, kluba u kojem je Korać završio karijeru.

FIBA je 1971, na predlog tadašnjeg generalnog sekretara Vilijama Džounsa, u Koraćevu čast pokrenula takmičenje Kup Radivoja Koraća, a košarkaške utakmice nisu odigravane 2. juna po odluci Košarkaškog saveza Jugoslavije. Pehar koji se dodeljivao pobedniku ovog takmičenja nazvan je „Žućkova levica“. Ovo evropsko takmičenje je ugašeno 2002. a Košarkaški savez Srbije i Crne Gore je promenio ime svog nacionalnog kupa u Kup Radivoja Koraća.

Ulice sa njegovim imenom postoje u Beogradu, Nišu, Novom Sadu, Kragujevcu, Mladenovcu, Pančevu, Rumi i u rodnom Somboru. U prostorijama OKK Beograd su izložene njegove patike i dres sa brojem 5, koji je zauvek povučen.

U Srbiji su snimljena i dva filma o Koraću, jedan dokumentarni i jedan poludokumentarni pod nazivom "Žućko, više od igre“.

Bonus video: